metropolis m

De Maastrichtse kunstacademie heeft van alle kunstacademies in Nederland veruit de leukste locatie, een karaktervol oud kruipdoor sluipdoor gebouw waarin niets laten zien voor een kunstenaar al bijna genoeg is. En verdomd, alsof de duvel ermee speelt, is er elk jaar weer in Maastricht een kunstenaar die precies dat doet, bijna niks laten zien, en het min of meer bij het gebouw laat. Dit keer is dat Flo van der Waa, in, moet gezegd, een bijzondere ruimte met hele hoge ramen, vermoedelijk het perfecte atelier. Van der Waa heeft van de ruimte een soort 3-d Maaike Schoorel gemaakt, met her en der een zacht kleuraccentje. Alleen – anders dan bij Schoorel – valt er geen voorstelling in te ontdekken, althans niet door mij. Ook niet na lang kijken.

De studenten in Maastricht zijn, vermoed ik, net als ik een beetje verliefd op de locatie, en flirten ermee zoals je op geen andere academie ziet, althans niet in die mate en met die overtuiging. Ik vind het altijd een feest om er rond te struinen, na het bezoek al die verschrikkelijke academiegebouwen elders in het land.

De charme van het gebouw heeft ook z’n nadelen. Ik volg de eindpresentatie nu een paar jaar en het begint op te vallen dat er bepaalde types kunstenaars terug blijven keren. In bepaalde ruimtes worden elk jaar min of meer vergelijkbare dingen gedaan. De genius loci spreekt een taal die kennelijk nogal dominant is, althans door de studenten op min of meer dezelfde manier wordt begrepen, gehanteerd en bespeeld.

Zo zijn er elk jaar in Maastricht niet alleen wat minimalisten als Van der Waa in de weer, er zijn ook altijd maximalisten, de meer aardse schilders stoeiend met rauwe pigmenten en de monumentaliteit van het gebouw. Renee Vleugels is dit jaar degene die het grote gebaar niet schuwt. Ze doet dat wel in subtiel ruimtelijk afgemeten kaders, die de oerkrachten verrassend elegant beteugelen. Nika Schmitt richt de blik helemaal op het venster en het licht, onder andere in een ingenieuze installatie met bewegende rolluiken.

Er zijn ook kunstenaars die helemaal niets van de romantische sfeer van het gebouw moeten hebben, en er letterlijk dan wel figuurlijk uit wegvluchten. Dit jaar is dat onder anderen Pol Veldhuizen met een redelijk bizarre film, die jou als kijker een über-hedendaagse youtube klik-en-heel-snel-weer-wegklik kwartier laat beleven, waarin het moderne leven en vooral de wanhopig manmoedige pogingen er grip op te krijgen over je heen spoelen.

Het manische verhaal van Veldhuizen wordt even verderop overstemd door de gekte van Cas Banierink, een kunstenaar met een prettig soort van obsessie in zijn kunst en in zijn hoofd, gezien de manier waarop hij de bijna niet te controleren waanzin te boek stelt. Het zijn even grappige als herkenbare notities, die zijn opgeschreven in een lange reeks van jaren. ‘Als ik dat niet had gedaan, was ik vermoedelijk helemaal gek geworden’, vertelt hij wat bezoekers. Tijdens performances kunnen levensvragen worden voorgelegd aan een steen, alias de therapeut, in een nabijgelegen behandelkamer. De steen geeft misschien antwoord, lees ik in het bijschrift. Toen ik eens wat probeerde deed de steen er het zwijgen toe. Het zal niet het juiste moment zijn geweest.

BIJ METROPOLIS M NR 4-2017 (AUGUSTUS-SEPTEMBER) VERSCHIJNT DE JAARLIJKSE EINDEXAMENBIJLAGE MET PORTETTEN VAN DE BESTE KUNSTENAARS VAN DE NEDERLANDSE EN BELGISCHE KUNSTACADEMIES.

METROPOLIS M KRIJGT GEEN SUBSIDIE. WE KUNNEN NIET ZONDER UW STEUN. HELP ONS EN NEEM EEN ABONNEMENT. ALS U NU EEN JAARABONNEMENT AFSLUIT STUREN WIJ U HET LAATSTE NUMMER GRATIS OP. MAIL UW NAAM EN ADRES NAAR [email protected] (ovv actie nr 3)

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen