metropolis m

Gevarieerd en goed. De open studios van De Ateliers zijn rijk in vorm en inhoud.

“Good Morning – Midnight –
I’m coming Home –
Day – got tired of Me –
How could I – of Him?”

-Emily Dickinson

Voor de dertiende keer opende De Ateliers dinsdag de deuren voor publiek om het werk te tonen van de kunstenaars die hun residentieperiode aan het instituut afronden. Offspring 2018 draagt de titel Good Morning Midnight en zoals het gelijknamige gedicht van Emily Dickinson, indiceert de show het einde van een specifieke periode (alsook het begin van een nieuwe). De kunstenaars hebben twee jaar lang gewerkt onder hetzelfde dak, of zoals curator Tom Morton het omschrijft in de bijgaande catalogus: hun levens zijn tijdens die twee jaar georganiseerd door dezelfde institutionele ritmes waar nu met deze show een einde aan zal komen. Morton prijst de diversiteit van de praktijken van de deelnemende kunstenaars aan Good Morning Midnight en dat is dan ook iets dat gelijk opvalt: leek er vorig jaar bij de Offspring presentaties nog een zekere eensgezindheid te heersen wat betreft thema’s en esthetiek, dit jaar zijn alle tien presentaties eerder te beschouwen als kleine soloshows.

Neo Matloga

Neo Matloga

Neo Matloga

Boven, in de ruimte van Neo Matloga word ik overdonderd door twee grote doeken waarop Zuid-Afrikaanse huiselijke taferelen worden verbeeld door middel van een reeks aan technieken waaronder die van de fotocollage en houtskooltekeningen. Neo wijst me op een van de doeken aan hoe op subtiele wijze een portret van hem en zijn zus is verwerkt in het beeld en vertelt me dat het werk verbeeldt hoe hij in zijn jeugd de intieme ruimtes en de mensen daarbinnen heeft ervaren. De voorstellingen zijn misschien niet zo bekend voor een westers publiek, maar ze representeren hele normale situaties uit het dagelijks leven in zwarte huishoudens in Zuid-Afrika. Een gegeven dat ik als best confronterend ervaar. De personen in de voorstellingen zijn hybride; hun gezichten zijn collages van foto’s van familie en vrienden van Neo en van bekende politieke of artistieke Zuid-Afrikaanse figuren. Die techniek heeft Neo ook gebruikt in een serie collages, Black collages, die tegenover de twee doeken hangen. Hoewel de combinatie van tekening en collage heel speels aandoet, bieden de vervormde, samengestelde gezichten een vervreemdend effect dat samen met de cumulatieve kracht van de serie voor een ongemakkelijk gevoel zorgt.

Beneden, in de ruimte waar Vincent Ceraudo een deel van zijn werk, de film Out Of Body, presenteert, staat een enorme 35-mm filmprojector die een filmloop projecteert. Vincent ligt roerloos op de vloer van zijn studio. Hij wordt gefilmd door een vriend die hij instructies gaf. De camera beweegt langzaam over hem heen en bestudeert alle details van zijn lichaam en kleding, voordat deze in hetzelfde rustig tempo de focus verlegt op andere elementen in de ruimte, als planten en computerapparatuur. Het bijzondere aan dit werk is dat het een connectie legt tussen het thema van de film, het verschijnsel van de buitenlichamelijke ervaring, en het cinematografisch geprojecteerde beeld waarbij de projector en de daaraan gekoppelde loop-apparatuur duidelijk zichtbaar zijn en zelf deel van het werk worden. Zoals de installatie van cinematografische elementen de lichamelijkheid en het volledige apparaat van het medium toont, geeft de buitenlichamelijke ervaring de mogelijkheid om het eigen lichaam op diezelfde manier waar te nemen.

Op de vraag of hij ook daadwerkelijk een buitenlichamelijke ervaring had op het moment dat hij gefilmd werd, antwoordt Ceraudo nee, maar hij vertelt ook dat dat misschien minder belangrijk was dan het leggen van de connectie tussen film en lichaam. Terwijl ik over zijn woorden nadenk, realiseer ik me dat hij op bepaalde manier wel degelijk uit zijn lichaam getreden is in de vorm van de persoon die hem filmde op zijn aanwijzingen.

Johan Jensen Kjeldsen

Johan Jensen Kjeldsen

Een humoristische noot wordt geleverd door het werk van Johan Jensen Kjeldsen. In zijn ruimte schetst Johan een fictief straatbeeld door verschillende werken van de afgelopen twee jaar bij elkaar te plaatsen. In deze voorstelling worden aspecten uit de ‘hipster’ cultuur (soms letterlijk) uitvergroot en vervormd. Drie sculpturen die lijken op luifels en met spanbanden aan de wand hangen, geven de suggestie van verjaarde winkelfaçades en een fiets die net iets te retro is geworden en leunt tegen een suggestief hek. Ook staat er midden in de ruimte een object dat lijkt op een kapstok of een grijze dode boom, waarin bovenin gekleurde luchtverfrissers hangen die de vorm van dennenbomen hebben. Kjeldsens werk staat niet los van de taal en objecten die ‘popular’ en ‘consumer culture’ voorbrengen, maar ze geven tegelijkertijd commentaar op een drang naar authenticiteit die bij deze hippe lifestyle-aspecten hoort. Het contrast tussen vakmanschap en snelle gebaren in de werken voegt toe aan de absurde, humoristische indruk die de objecten in de eerste instantie geven, maar al snel wordt ook hun tragische kant zichtbaar wanneer ze daar maar staan, gevangen in hun materiële vorm.

Sophie Lee

Good Morning Midnight toont een grote diversiteit aan perspectieven en media. Samengebracht door de tijd die ze doorbrachten op De Ateliers, laten de kunstenaars zien hoeveel differentiatie er kan zitten in een groep, en dat in misschien maar goed ook. Alle tien de presentaties zijn rijk en eigen in vorm en inhoud en zeker de moeite waard om te gaan bekijken!

Ricardo van Eyk

Ricardo van Eyk

Wouter Paijmans

Wouter Paijmans

Benedikte Bjerre

Vincent Ceraudo

Anna Sophie de Vries

Sophie Lee

Sophie Lee

Yana Naidenov

Benjamin Ramírez Pérez

Naast de bovengenoemde werken is er ook werk te zien van Anna Sophie de Vries, Benjamin Ramírez Pérez, Wouter Paijmans, Yana Naidenov, Sophie Lee, Ricardo van Eyk, Benedikte Bjerre.

Good Morning Midnight, De Ateliers, Amsterdam, t/m 27.05.2018

Liza Prins

is kunstenaar

Recente artikelen