metropolis m

Alles is in huis: de ronkende zaaltekst, een lange lijst van (echte) sponsoren en bruikleengevers, een vitrine met (leuke) schetsboeken, een perfect gescript videoportret, foto’s van de deelnemende kunstenaars, een entree met pakkend openingswerk.

De route voert een podium op en af langs meerdere zalen. Wie vaker in Moira is geweest zal zich afvragen hoe dit daar in godsnaam is gerealiseerd, maar het is het trio gelukt een passend vormgegeven museale ruimte te maken, met meerdere aaneengesloten zalen en tal van doorkijkjes om het geëxposeerde meer een geheel te laten zijn.

De persona ‘the artist’(whoever it may be) hangt boven het geheel als een ambitie die onbepaald wil blijven. Het is een gestalte, een gietvorm, meer omtrek dan inhoud. Laten we hem een aanwezigheid in absentie noemen.

Hier en daar staat een paar opvallende vrouwenschoenen die ook in de schilderingen terugkeren: zou het een zij zijn, deze ‘artist’? Komt ze zo meteen weer terug een performance doen? Of ben ik het die hier wordt uitgenodigd hem of haar te vertegenwoordigen? (wie de schoen past…)

De museale solo slaat -heel hedendaags- om in een theatervoorstelling, waarbij ik me als bezoeker, het podium op en af, de coulissen in begeef, langs enkele fraaie grote decordoeken/collages. Ik beland in een afdeling die ook een decoropslag kan zijn, maar evengoed een rij museumzalen is met een verrassend versterkt perspectief, alsof het een hele tentoonstellingsvleugel betreft. Het effect is fascinerend. In elke extreem smalle en relatief diepe zaal staan meerdere kunstwerken: langgerekte schilderijen, collages, tekstwerken, klein ruimtelijk werk. Op een plankje ligt een lange gelakte vinger een duimstok te visualiseren. Op de grond laat een video het ‘making of’-verhaal zien, al blijft onduidelijk van wat precies.

Als je er even hebt rondgelopen blijkt ‘the artist’ niet al te krampachtig in leven te worden gehouden. Er zijn voldoende aanwijzingen die duidelijk maken wie van de deelnemers wat heeft gedaan. De schetsboeken zijn geïdentificeerd, de drie deelnemers op foto gezet.

Lunenburg is de sculpturale geest, die de tentoonstellingsarchitectuur maakte, Egelie de meest theatrale, met de schilderingen en theaterelementen. Annabelle Binnerts schreef het script van het geheel en (neem ik aan) de tekstwerken. Ook het verhaal van de tentoonstellingsvideo is van haar hand (het beeld is overigens van Egelie). 

Als je de tentoonstelling verlaat staat er een bord met de tekst ‘applaus’ te wachten op de floormanager en het daartoe uit te nodigen willige publiek. Een ernaast gehangen schilderij verraadt mijn gedachten. Er staat geschreven: Which Museum? I asked her. She shrugged her shoulders, sort of. ‘I don’t know,’ she said. ‘The museum.’

Van mij mogen deze drie kunstenaars vaker met elkaar tentoonstellingen gaan maken.