metropolis m

De Appel oogt als een nachtclub met darkroom. Liggend op zachte tapijten weet je je omsloten door geluid en word je aangesproken. Evan Ifekoya praat zacht en neemt je mee in een poëtisch verhaal over een opwindende nacht.

Om de tentoonstelling te betreden loop ik door een gordijn van ijzeren SM-achtige kettingen, die mij toegang verlenen tot de donkere ruimte. Het doet mij denken aan het nachtleven, aan dwalen en verdwalen in de gangen van een club, met het koele blauw-roze licht van de blacklight tl-buizen. De installaties nodigen uit om erbij of erop te gaan liggen, wat ook toegestaan is. Het tapijt is zacht, de zitzakken zijn van zwart leer. Binnen de black cube is nog een ruimte ondergebracht, die door de intieme sfeer iets weg heeft van een darkroom. Een fluwelen gordijn geeft toegang tot die ruimte, waar ik mijn schoenen achterlaat om op het zachte, pluche tapijt te gaan liggen. Het is groot genoeg om er languit in te liggen met twee personen, ik lig alleen en de stem van Ifekoya neemt me mee in een poëtisch verhaal over een opwindende nacht.

Desperately wanted to touch her… I imagined in her, I imagined licking my lips, with the tip of the tongue… She asked if I would go home with her… I said yes. We, the sound of black women, just clothing… wanting, slipping, and sliding, and holding… like rhythm, like sisters. In my fantasy she was totally absorbed with me. (Xpression (original version), audio, stereo mix, 5:21 min, 2017). Het rode licht draagt bij aan de erotische sfeer en spanning die ik voel wanneer ik daar lig en luister naar de stem. Gedurende een ruime vijf minuten word ik meegenomen in het verhaal, deels bewust van de geluidsboxen die naast me liggen, en de geluiden die ik uit de andere ruimte blijvend op de achtergrond hoor.

Evan Ifekoya is geboren in Nigeria in 1988 en woont en werkt in Londen. In het multidisciplinaire werk worden noties van queer blackness in historische archieven en de hedendaagse (club)cultuur onderzocht. Auteurschap is een centrale focus, de geluidsinstallaties spreken middels polyfone vocalisatie over verschillende perspectieven en posities. Onlangs was Ifekoya’s eerste solotentoonstelling in Londen bij Gasworks te zien, waar de geluidsinstallatie Ritual Without Belief (2018) was te zien, die nu bij De Appel een andere vorm aangenomen heeft. Ifekoya beschrijft dit werk als: ‘a black queer algorithm across generations, locations and political affiliations.’ In de zes-uur-durende geluidsinstallatie Ritual Without Belief (2018) hoor je op vier kanalen de verschillende perspectieven en posities dwars door elkaar heen, in spoken word, vocal samples van literatuur en theorieën, maar ook delen van nummers en gesprekken die Ifekoya voerde met vrienden. De openingstijden van De Appel (14:00-18:00) lenen zich er niet voor om de geluidsinstallatie helemaal af te luisteren. Gasworks in Londen was daarentegen precies lang genoeg open om het hele werk te beluisteren. Moest je wel direct beginnen. Naast het feit dat het praktisch gezien niet mogelijk is, zul je je tijd moeten verdelen over de overige werken, maar tijdens mijn bezoek blijft het geluid van Ritual Without Belief op de achtergrond aanwezig.

Luisterend naar Ritual Without Belief lig ik op de tapijten, waarop digitale collage van gebalde vuisten op geprint zijn met teksten als ‘if only a wave a rhythm’, ‘once situated on Wardour street, where the Starbucks is now’. Deze tapijten horen bij het lopende project A Score, A Groove, A Phantom (2016-2019), waarin een erotische en poëtische vorm van activisme wordt ingezet om te reflecteren op actuele situaties, trauma’s en het queer nachtleven.

Evan Ifekoya, A Score, A Groove, A Phantom, A Congregation, De Appel, 2019, foto Konstantin Guz

Evan Ifekoya, A Score, A Groove, A Phantom, A Congregation, De Appel, 2019, foto Konstantin Guz

De installatie daarnaast, A Person of Indeterminate Gender Moves Freely Across the Room (Amnesia Re-work), bestaat uit een gespiegelde dansvloer waar in de reflectie van het glas een afbeelding zichtbaar wordt. Op het plafond is een abstracte tekening uitgevoerd in witte lijnen tegen het zwarte oppervlak, lijkend op een silhouet van een persoon die aan het dansen is. Vanuit de koptelefoon komt een trilling, Ifekoya neuriet mee met de muziek van een disconummer, iemand maakt een foto van zichzelf in de reflectie van het glas, en de tekst ‘When your lips touch mine’ blijft zich herhalen op de achtergrond.

A SCORE, A GROOVE, A PHANTOM, A CONGREGATION is onderdeel van het programma 3 MOVEMENTS, met eerder de tentoonstelling van Ben Russell en lezing en performance door Terre Thaemlitz (DJ Sprinkles). Wat het programma verbindt is de transformatieve kracht van muziek, waarbij het werk van Ifekoya een meer activistische toon heeft. Door het oprekken van seksualiteit en sensualiteit wordt weinig aan de verbeelding overgelaten in erotische vertellingen in combinatie met de installaties waarin ze te beluisteren zijn. Maar het heeft ook iets ongemakkelijks, om naar zulke intieme teksten te luisteren in een omgeving die deze sfeer bewust lijkt neer te zetten, door verschillende uitgesproken elementen als het rode licht, de blacklights en het zachte tapijt.

Evan Ifekoya, A Score, A Groove, A Phantom, A Congregation, De Appel, 2019, foto Konstantin Guz

Evan Ifekoya, A Score, A Groove, A Phantom, A Congregation, De Appel, 2019, foto Konstantin Guz

Evan Ifekoya, A SCORE, A GROOVE, A PHANTOM, A CONGREGATION, 18.1 t/m 23.2.2019

Nadeche Remst

is kunsthistoricus

Recente artikelen