metropolis m

Zaalopname Camille Picquot in de Brakke Grond. Foto’s uit de serie Domestic Flight

In het werk van Camille Picquot wordt dat wat je denkt te weten ter discussie gesteld. Ze verbeeldt met behulp van acteurs schijnbaar alledaagse scenes, soms met een vervreemdende twist, en laat zien dat niet alles is wat het lijkt.

De solotentoonstelling van Camille Picquot in de Brakke Grond, bestaat uit twee zalen met fotografische series, een kleinere ruimte met drie foto’s en twee videowerken. De werken uit de twee fotoseries doen me denken aan dat moment vlak voordat je ziet dat iemand gaat niezen: een inademing voordat er iets gaat plaatsvinden. De werken leggen verschillende fragmenten van momenten vast en in die momentopnames wordt wel iets verraden van de context van de gebeurtenis, maar zonder het hele verhaal te onthullen. Het blijft speculeren voor de bezoeker. De twee series lijken een (fictief?) verhaal te vormen. De eerste serie, met de titel Domestic Flight, is opgebouwd uit verschillende close-ups. Er is een stilleven te zien met een ei, een sinaasappel en een pannetje dat nog net niet overkookt. Verderop zien we een detail van een lachende mond, waarnaast een stuk van een vuile machine te zien is. Weer verderop is een foto te zien van de onderrug van een man die in zijn gevouwen handen een brandende sigaret houdt. De scènes die zich in de werken ontvouwen roepen verschillende vragen op. Wat zien we hier? Wat gaat er gebeuren? En zijn al deze fragmenten deel van hetzelfde verhaal?

Camille Picquot is fotograaf en videomaker. Ze woont en werkt in Brussel. In 2018 heeft ze haar eerste boek Domestic Flight, waarin de foto’s van eerdergenoemde serie zijn opgenomen, gepubliceerd. De tentoonstelling in de Brakke Grond is een vervolg op een solopresentatie in FOMU Antwerpen vorig jaar. In een interview vertelt ze dat de manier waarop de mensheid zich verhoudt tot de realiteit een terugkerend thema in haar werk is. Een ander thema is de samenhang van tegenstrijdigheden en het idee dat deze niet gescheiden kunnen worden. Daarbij ervaart ze een sterke connectie met fictie. Ze zegt hier over: ‘I honestly believe that the reality we live in is nothing but a successful fiction. On the other hand, the notion of fiction that is imposed on us is actually a meticulously planned reality.’[1] Al deze thema’s spelen een rol in het werk dat te zien is in de Brakke Grond.

In de tweede zaal hangt een verzameling van foto’s die zijn gemaakt in de ochtendspits van metrolijn 4 in Parijs. De serie Total Ground bestaat uit zowel foto’s van momenten die in scene zijn gezet door acteurs en volledig willekeurige ogenblikken. Er zijn mensen te zien die fruit dragen. Er is een afbeelding waarop, langs alle op elkaar gedrukte lichamen heen, een stelletje te zien is dat verwikkeld is in een zoen. Alle werken zijn deel van hetzelfde verhaal, maar behoren niet tot een lineair narratief. De reizigers en acteurs hebben niks met elkaar te maken, behalve dat ze gebruikmaken van dezelfde drukke metrolijn. De serie nodigt uit om met een scherpe blik te zoeken naar antwoorden en verbindingen. Deze antwoorden zijn echter nergens te vinden. Hoe langer je naar de foto’s blijft kijken, hoe vreemder ze lijken. De serie maakt me bewust van de verwachtingen die tussen mensen in de maatschappij zweven.

[blockquote]De werken nodigen uit tot een scherpe blik en een onderzoekende houding, maar zijn daarnaast ook esthetisch erg bevredigend. De bewegingen, stofuitdrukkingen en lichtval zijn bijna tastbaar

Zaalopname Camille Picquot in de Brakke Grond. Foto's uit de serie Domestic Flight

Zaalopname Camille Picquot in de Brakke Grond. Foto's uit de serie Domestic Flight

Camille Picquot, foto uit de serie Total Ground © Camille Picquot

Het idee dat je onsterfelijk kunt zijn zo lang je wordt herinnerd door hen die je achterlaat heeft me altijd aangegrepen. Vooral als je erover nadenkt wat het betekent als je dat idee 180 graden draait. Is het mogelijk niet te bestaan als je wel leeft? Ben je nog dezelfde persoon als je alle sporen van je identiteit wist en de maatschappij achterlaat? Dit zijn vragen die centraal staan in de film Cao Bang. In dit nieuwe videowerk zien we een man met een masker zijn weg zoeken in de wereld. In het eerste deel van de film reist hij helemaal alleen door verlaten natuurlandschappen en in het tweede deel zien we hem deel zijn van een dichtbevolkte stad. De beelden worden afgewisseld met computeranimaties. Een voice-over leest fragmenten van zijn gedachten voor. De man heeft zijn identiteit volledig uitgewist en al zijn bezittingen verbannen om de natuur in te gaan. Wat blijft er nog van je identiteit over als je alles achter laat?

De tentoonstelling roept vragen op over verhalen, identiteit, realiteit en hoe we ons verhouden tot de maatschappij. De werken nodigen uit tot een scherpe blik en een onderzoekende houding, maar zijn daarnaast ook esthetisch erg bevredigend. De bewegingen, stofuitdrukkingen en lichtval zijn bijna tastbaar. De zinnelijkheid van de werken nodigt des te meer uit tot een grondige analyse.

[1] Blanco, Alex, thin line between truth and fiction: interview with camille picquot, 15 maart 2019, http://www.gupmagazine.com/articles/thin-line-between-truth-and-fiction-interview-with-camille-picquot.

Camille Picquot, Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond, te zien t/m 12.05.2019

Malou Koster

is registrar bij het Dordrechts Museum

Recente artikelen