metropolis m

Floor Martens

Ik weet niet wat het is met Maastricht maar de eindpresentatie Fine Arts biedt altijd een prettig contrapunt met alle andere in het land. De school is klein, zeg maar gerust piepklein, en gevestigd in een oud pand dat enigszins verborgen achter het beroemde hoofdgebouw van Wiel Arets ligt. Dat pand wordt voor de gelegenheid van boven tot onder gewit, zo lijkt het althans, om de gasten naar behoren te kunnen ontvangen en alle breuken en barsten die horen bij een oud gebouw weg te plamuren. Er studeren nooit veel studenten af, doorgaans een handvol, die mooie eigen ruimtes krijgen toebedeeld met elk een eigen karakter. Er zijn grote statige zalen en kleine sluipdoor kruipdoor kamers, langs een verborgen trappenhuis. Als je niet oplet mis je een hele vleugel. Sommige studenten krijgen meer dan een ruimte toegewezen, waardoor de eindpresentatie het gevoel geeft van een multisolo. Het werk van de verschillende jaargangen zit vaak dicht tegen elkaar aan, waardoor de eindpresentatie ook relatief veel eenheid biedt. Ik wil het geen groepstentoonstelling noemen, al helemaal geen collectieve prestatie, maar soms heeft de presentatie daar wel enkele kenmerken van.

In sfeer heeft het geheel wel iets van de Open Studios van de Jan van Eyck Academie, in de zin dat de hectiek van het kunstbedrijf ver weg voelt, evenals de kunstmarkt. Waarbij het gebouw op karakter wordt benut. De kunst is zonder uitzondering in situ, er is maar weinig cash & carry-kunst. Nieuwe media zijn niet nadrukkelijk aanwezig, het is een ander soort kunstenaarschap dat hier wordt ontwikkeld, aards en gevoelig. Hoewel de alfa-kunstenaarsbeesten, om ze zo maar te noemen, de testosteronbommen ook hier elk jaar wel rondlopen. Dit jaar zag ik er een, maar die leek niet echt mee te doen, ik zag althans geen titelkaartje en kreeg de indruk dat het iets anders was, van een masteropleiding, maar ben vergeten het na te vragen. De overige deelnemers waren voornamelijk vrouwen met werk dat zich juist verre hield van de met naakten gecultiveerde ‘mannelijke’ onderbuik.

De lichting van dit jaar gaf meer dan eens de indruk behoefte te hebben aan een retraite, aan informatie-arme kunst die het publiek niet belaagt en het evenmin wil behagen, maar heel bescheiden een ander soort ervaringen voorstelt. Er hing hier en daar een prettige geur, er werd met vogelveertjes gestrooid, op de binnenplaats was een capoeiraworkshop aan de gang. Op een eigenaardige manier was het een impulsarme omgeving die vol verrijkende ervaringen zat. Als je wilde kon je totaal-relaxed de thuisreis weer aanvangen.

Floor Martens maakte indruk met moderne vanitaswerken, waarbij vooral een dood vosje in een gesloten ruimte indruk maakte. Je kon het alleen van buiten zien. Vanachter een klein venster zag je hoe het vredig lag te rusten, op een manier dat je bijna zou vergeten dat de slaap voor eeuwig is.

Kim Gromoll, van de veertjes, wist in verschillende ruimtes van het pand te verrassen met sobere, zeer gecontroleerde esthetische installaties, gemaakt uit zeer verschillende materialen, zoals genoemde veertjes, die in de ene ruimte over de vloer waren gesorteerd, en door een gat in de vloer tijdens een performance naar de kamer beneden werden gestrooid, wat een verstild soort vuurwerk opleverde, van veertjes in alle kleuren die per soort prachtige bewegingen door de lucht maakten. Elders riep ze een verwant beeld op met op kleine sokkeltjes rustende steentjes en een met pigment bestrooid trommelschilderij op de vloer waar je zelf op mocht roffelen, een spectaculaire pigmentpatronenspel veroorzakend dat wel iets had van ijzervijlsel op een papiertje dat je met een magneetje eronder patronen laat aannemen.

Ik vond de video’s van Lola Safari visueel rommelig, maar erg grappig en voorzien van ijzersterke tekst. Vrolijk experimenteel was het curieuze materiaalonderzoek van Froukje de Boer, die speelde met exploderende siliconen die vanuit een automatische dispenser over een stel glazen met water werden gestrooid (wat een soort knetterend geheel opleverde, elk moment dat de siliconen water raken). En sterk waren de beide tuinzalen, een met Vera Gotwalt – van de capoeiraworkshop – die een heel back-to-nature oeuvre toonde, inclusief kruiden- en theetuin en een schaap dat enige tijd op school rondliep waarna het geschoren werd om de wol ervan te verknopen tot een groot tapijt. In de andere zaal verzorgde Annemarie Caenen een wat hybride ruimte met schilderkunst, video, fotografie en een boekenkast. Het was een half poëtische, half journalistieke reflectie op haar eigen verblijf in Afrika, uitgebouwd in een persoonlijk slash maatschappijkritisch betoog. Vooral die boekenkast is bij mij blijven hangen.

[blockquote]De lichting van dit jaar gaf meer dan eens de indruk behoefte te hebben aan een retraite, aan informatie-arme kunst die het publiek niet belaagt en het evenmin wil behagen, maar heel bescheiden een ander soort ervaringen voorstelt

Milan Faassen

Nowah Kater

Froukje de Boer

Froukje de Boer

Froukje de Boer

Kim Gromoll

Kim Gromoll

Kim Gromoll

Kim Gromoll

Kim Gromoll

Floor Martens

Floor Martens

Floor Martens

Floor Martens

Darcy Neven

Annemarie Caenen

Annemarie caenen

Vera Gotwalt

Vera Gotwalt

Lola Safari

Lola Safari

*titel is geciteerd uit de video van Lola Safari

BIJ METROPOLIS M NR 4-2019 EINDEXAMENS VERSCHIJNT WEER ONS JAARLIJKSE SPECIALE MAGAZINE MET PORTRETTEN VAN RUIM 40 STUDENTEN DIE DIT JAAR AFSTUDEREN AAN DE ACADEMIES IN NEDERLAND EN BELGIË. DIT JAAR NIET ALLEEN BACHELORS MAAR OOK MASTERS. ALS JE NU EEN JAARABONNEMENT NEEMT HEB JE HET NUMMER HALF AUGUSTUS IN HUIS. MAIL JE NAAM EN ADRES (ovv nummer 4) NAAR [email protected]

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen