metropolis m

Werk van Mauricio Limón de Léon bij Ellen de Bruijne Projects

Het zachte overheerst dit jaar op Art Rotterdam. De galeries presenteren een blik op de wereld in soft focus, met veel pasteltinten en textiel.

Art Rotterdam bestaat dit jaar uit vijf onderdelen: de booths van de 100 deelnemende galeries, Prospects & Concepts waar jonge, veelbelovende makers hun werk tonen (gecureerd door Johan Gustavsson, bekend als codirecteur en curator van 1646 in Den Haag), de ‘darkroom’ (citizenM Projections) waar een selectie videowerken te zien is, de NN Art Award 2020 (genomineerden dit jaar zijn: Natalia Jordanova (Structura Gallery), Noor Nuyten (Upstream Gallery), Koen Taselaar (Cokkie Snoei) en Ana Navas (tegenboschvanvreden), die de award heeft gewonnen) en, dit jaar voor het eerst, The Performance Show (samengesteld door Zippora Elders in samenwerking met AVL Mundo/Atelier Van Lieshout). Wat volgt is een sfeerimpressie van het ‘hoofdprogramma’, opgedaan één dag voor de beurs opengaat voor het grote publiek.

Als Johannes Itten een persoonlijk kleurenschema aan Art Rotterdam 2020 had kunnen toekennen zouden pasteltinten erin regeren. Op de eenentwintigste editie van de hedendaagse kunstbeurs is er lila, mintgroen, zachtroze en lichtgeel in overvloed. Op veel van de werken dit jaar lijkt een dikke laag spreekwoordelijke olie op de lens te zitten. Soft focus is dan ook het terugkerende thema in de booths. Wat hierbij opvalt zijn de werken waar net een scherp randje of botte hoek aan zit en de werken die hun liefelijke, uitgewassen kleurenpallet op een verrassende wijze weten in te zetten.

Naast pastel ook veel garen dit jaar. Om nog even in Bauhaus-sferen te blijven, lijken een aantal van de aanwezige textielwerken terug te grijpen op de kleurrijke traditie die is begonnen bij Gunta Stölzl (zie de wandkleden van Koen Taselaar bij Cokkie Snoei en de NN Art Award). Bij binnenkomst op het ‘hoofdplein’ van de beurs val je gelijk met je neus in de boter. Links, bij Upsteam Gallery, bevindt zich het werk Skypad (2016) van Tabor Robak (ook wel Pixelangelo genoemd) een generatieve digitale animatie die zichzelf op weefachtige wijze, laag voor laag, opbouwt en weer afbreekt.

Waar bij het werk van Robak handwerkbewegingen door een computer lijken te zijn overgenomen, zijn aan de overkant van het gangpad, bij Galerie Fons Welters, de menselijke producenten van deze technieken te bewonderen (Ryo Kinoshita’s schilderen zijn opgebouwd uit minietieuze lijntjes olieverf, van Evelyn Taocheng Wang hangen er twee grote tekeningen op rijstpapier met een brede lijs van textiel). In de daaropvolgende booths veel tactiel werk van textiel, bijvoorbeeld in de patchworkkleden samengesteld uit interieurs van Colombiaanse bussen van Ana Navas bij de NN Art Awards nominaties en de subtiele textielreliëfs van Wouter Paijmans bij Annet Gelink Gallery, die lijken te zijn gemaakt van oude Tai Chi-kleding.

Voorgrond Evelyn Taocheng Wang, achtergrond Ryo Kinoshita bij Galerie Fons Welters

Werk van van Joana Schneider bij Rademakers Gallery

Tussen al deze tot tast uitnodigende presentaties valt het werk van Joana Schneider – robuuste textielsculpturen die doen denken aan het werk van Sheila Hicks – het meeste op. Bij Rademakers Gallery licht de kunstenaar toe dat haar samengeknoopte vlechten gemaakt zijn van touwen afkomstig uit de haven van Katwijk en geïnspireerd zijn door de compositie van de containers in het havengebied van Rotterdam.

Schneider gebruikt haar werk naar eigen zeggen om na te denken over de future of labour en is gespitst op de duurzaamheid van haar materiaal. Hiermee is ze niet de enige bij Art Rotterdam die op de kunstbeurs heel subtiel actuele thema’s probeert aan te kaarten. Bij Vriend van Bavink word je als bezoeker gelokt door het werk van Anouk Griffioen (die van 21 februari tot 21 maart een solotentoonstelling heeft bij de galerie). Eenmaal binnen word je omringd door mooie natuurfoto’s van Roosmarijn Pallandt, Natascha Libbert en Esther Kokmeijer, die voor degene die heel goed kijkt ook iets te zeggen hebben over het Anthropoceen.

King of Atlantis van Joana Schneider bij Rademakers Gallery

Werk van Natascha Libbert en Anouk Griffioen bij Gallery Vriend van Bavink

Even verderop bij Ellen de Bruijne Projects vallen de driedimensionale schilderijen van Klaas Kloosterboer samen met de maskers van Mauricio Limón de Léon, waarvan andere versies vanaf vrijdag zullen figureren in The Performance Show. De performance die Limón de Léon zal regisseren, belooft een reflectie te worden op de sociale omgangsvormen binnen de kunstwereld.

Naast (omslachtige) aanklachten op mens en maatschappij zijn er bij Art Rotterdam, zoals gewoonlijk, ook dingen te zien die moeilijk in hokjes te plaatsen zijn. Zo zorgen Vanities of Vanities van Sarah Deboosere en Charles Blondeel (Sarah&Charles) en Don’t be Maybe van Felix Burger voor (vrolijk) opgetrokken wenkbrauwen. In het werk van Sarah&Charles, getoond bij de booth van CINNNAMON, tonen drie verticale schermen bevestigd aan palen, een scrollende Instagramfeed die is gecombineerd met tekstfragmenten uit het Bijbelboek Prediker. Het werk van Burger, getoond bij Koenig2, is een installatie bestaande uit onthoofde zilveren poppen, luiers, Playboy-deodorant, spiegels en schermen.

Voor wie niet op zoek gaat naar vervreemding bij Art Rotterdam hangen er natuurlijk ook (gewoon) schilderijen aan de muur. Enkele aanraders: de Jardin des plantes en Vio médaine cadmium/outremer/rouge anglais miniatuur serie van Nancy Moreno bij Whitehouse Gallery. De restruimte en nabeelden schilderijen van Mario De Brabandere en Evi Vingerling bij Kristof De Clercq Gallery. En Stefan Peters’ berglandschappen bij Roger Katwijk die doen denken aan natte versies van de Mont Sainte-Victoire serie van Cézanne.

Ten slotte zijn bij citizenM Projections ook nog een aantal interessante videowerken te zien. De artificiële intelligentie film Panspermia van Pinar&Viola biedt een rustgevende psychedelische ervaring – die weliswaar niet zo diepgaand is als hij wordt voorgesteld – te midden van de drukke beurs. Daarnaast toont Pauline Curnier Jardin, zoals we van haar gewend zijn, in de film Qu’un sang impur absurde erotische scenario’s met postmenopauzale vrouwen.

Zelfs in deze donkere ruimte doemen pasteltinten op, bijvoorbeeld in TouchMETell van Melanie Bonajo – het kunstzinnige equivalent van Praatjesmakers van Jochem van Gelder. De zachtroze bril is alomtegenwoordig bij Art Rotterdam dit jaar. Wie daar goed doorheen kan turen ontdekt vaak nog onderliggende lagen.

Openingspeeches, van links naar rechts: Eelco van der Lingen (directeur Mondriaan Fonds), Sabine Dunnewijk (Productie & Communicatie Art Rotterdam), Fons Hof (director Art Rotterdam), Johan Gustavsson (curator Prospects &Concepts) (oops, sorry Johan) en Robin Chadha (CMO citizenM Hotels)

Don’t be Maybe (2020) van Felix Burger bij Koenig2

Werk van Natalia Jordanova te zien bij Structura Gallery en genomineerd voor de NN Art Award 2020

Skypad (2016) van Tabor Robak bij Upstream Gallery (detail)

Halo (2020) van Oscar Peters (courtesy Nest)

Werken van Josse Pyl bij Annet Gelink Gallery

Werken Nancy Moreno bij Whitehouse Gallery

Werk van Mario De Brabandere en Evi Vingerling bij Kristof De Clercq Gallery

Slow Learners van Susanna Inglada bij Galerie Maurits van de Laar

Werk van Koen Taselaar te zien bij Cokkie Snoei en genomineerd voor de NN Art Award 2020

Voorgrond TouchMETell (2019) van Melanie Bonajo (galerie AKINCI) achtergrond Nonsense Reality (2020) van Irene Suosalo (Galleri KANT) bij citizenM Projections

Staging Silence (3) van Hans Op de Beeck bij citizenM Projections (Galerie Ron Mandos)

Vanities of Vanities van Sarah&Charles bij Cinnamon

Werk van Esther Kokmeijer bij Gallery Vriend van Bavink

Lena van Tijen

is schrijver

Recente artikelen