metropolis m

Terwijl we door de grotendeels ingerichte zalen lopen legt conservator Doede Hardeman uit dat de tijd rijp was voor een overzichtstentoonstelling van David Bade:´Hij heeft enorm veel geproduceerd en is in het stadium van een mid-career artist. We hadden al wat van zijn werk in de collectie en de vorig jaar aangetreden directeur Benno Tempel is een groot fan. Zo´n tentoonstelling hangt dan in de lucht. Aangezien het GEM zich sterk wil profileren met hedendaagse kunst wilden we hem graag maken.’

Eerste zaal

De eerste zaal is een klassiek museale white cube, waar de werken veel ruimte krijgen. Een grote tegenstelling met de zaal er naast, die welhaast een grote totaalinstallatie lijkt en hier en daar zwarte pijltjes op de grond nodig heeft om het looppad aan te geven. Een bewuste indeling die ook het werkproces weer geeft, aldus Hardeman: ‘De installaties van David zijn organisch gegroeid en maken een overweldigende indruk. We hebben bewust wat plekken van rust geschapen, om te laten zien dat onderdelen van die indrukwekkende chaos ook sterk zijn als autonome beelden. Zo geven we de bezoeker de gelegenheid op verschillende manieren naar het werk te kijken.’

Onder de twee eerste zalen bevindt zich een gedeelte met tekeningen, en een deel dat als kloppend hart van de tentoonstelling geldt. Alle objecten uit het atelier van David Bade zijn naar die zaal verplaatst, waardoor de bezoeker een indruk krijgt hoe de zijn sculpturen ontstaan. Het zijn dus nog geen kunstwerken, maar ze worden wel tentoongesteld. ‘Tja, elke scheet die je hier laat is kunst’, relativeert David Bade lachend, terwijl hij Rage Against The Machine uit een radio laat schallen.

De lijn tussen af en onaf is dun in het werk van Bade. Een beeld dat af lijkt, wordt soms weer onderdeel van een volgend beeld. Hergebruiken en doorontwikkelen zijn in zijn praktijk altijd belangrijk geweest.

Vereerd en tevreden met de tentoonstelling schetst hij zijn ontwikkeling als kunstenaar: ‘Tekenen was de basis, en dat is altijd zo gebleven. Voor mijn tekeningen kreeg ik in 1993 de Prix de Rome. Daarnaast maakte ik autonome beelden, die geleidelijk met de tekeningen in elkaar zijn gaan grijpen en steeds groter installaties opleverden. Toch bleef het vooral vlakje vullen en beeldje bouwen. Ondanks het succes dat mijn werk had, was ik op zoek naar een vorm waarin ik directer contact kon maken. Toen ik een educatief project met brugklassers in Museum Jan Cunen in 1998 deed, ontdekte ik hoe waardevol de sociale component voor mij was. Die ervaring bracht grote verandering.’

Sindsdien realiseert Bade beelden in samenwerking met groepen jongeren, van kunstacademiestudenten tot lager- of niet opgeleide jongeren. De naar eigen zeggen ‘totale consequentie van die ontwikkeling’ is volgens de kunstenaar het in 2006 mede door hem opgerichte Instituto Buena Bista (IBB), een kunstacademie in zijn geboorteplaats op Curaçao die jong talent de kans geeft zicht te oriënteren op en te ontwikkelen in de richting van het kunstenaarschap. ‘Ik wil mijn verantwoordelijkheid nemen als kunstenaar. Ik vind dat je als kunstenaar niet geëngageerd bent als je alleen maar een politieke tekening maakt, je moet actie ondernemen!’ Het werk dat samenhangt met het IBB is ondergebracht in tentoonstellingsruimte het Gemak, de ‘politieke dependance’ van het GEM. Daar wordt de komende weken in samenwerking met middelbare scholieren in Den Haag een nieuw zit/hangmeubel gebouwd, uit de rest van een oude speeltuin.

Catch of the Day is van 20 maart tot en met 27 juni te zien in het GEM en tot 31 mei in Gemak

Eerste zaal
Overloop
Atelier
Gemak

Luuk Heezen

Recente artikelen