metropolis m

Mijn studio kan zich drie maanden in het buitenland bevinden, het kan een bureau in mijn huis zijn, een kleed in het park, een tafel in de bieb die ik deel met honderd zwetende scholieren omdat de eindexamens eraan komen, de stilte coupé in de trein, of een app op mijn telefoon.

De vraag is echter, verandert je werk door de ruimte die je ter beschikking hebt? Ik denk het wel. Werk je groot(s)er wanneer die plek groot is? Of rauwer, wanneer je niet langer dan 30 minuten stil kunt zitten, omdat je anders dood gaat van de kou ‘s winters? Of sneller, wanneer je niet altijd die ruimte of materialen hebt?

Ik woonde tijdelijk in een klein dorpje vlak bij de grens van Denemarken, toen Stroom Den Haag mij belde met de vraag of ik na Duitsland een tijdje in Parijs wilde zitten om ervaring op te doen in de studio van de Frans-Algerijnse kunstenaar Neïl Beloufa (1985). Het werk van Neïl Beloufa spreekt mij aan, dus ik zei dat ik dat wel zag zitten.

In een grote loods net buiten Parijs werd ooit de Citroën Méhari jeep geproduceerd. Op dit moment is het één van Beloufa’s studio’s. Ja, hij heeft er meerdere. En hij heeft plannen voor die ruimtes. Het afgelopen jaar werd de loods gebruikt om er zijn nieuwste film ‘Occidental’ te filmen en als expositie ruimte tijdens de FIAC. In de toekomst wordt de set opnieuw gebruikt voor exposities en als café, mocht de burgemeester van Villejuif dat goedkeuren.

Studio Beloufa bestaat uit een groep van wisselend vijf tot twintig jonge kunstenaars, veel kent Neïl Beloufa al vanaf de middelbare school. Studio Beloufa werkt dus niet met geschoolde lassers, houtwerkers, of elektriciens, maar met kunstenaars. Zo wordt ieders denken, produceren en soms ook mislukking deel van Beloufa’s praktijk. Hij heeft de kunstenaars nodig, maar de kunstenaars hebben Studio Neïl Beloufa net zo hard nodig. En niet alleen om financiële redenen.

Je kunt zien hoe Neïl de studio als scherm, maar ook als vorm van protest gebruikt. “Ik zie de Wu-Tang Clan als het ideale business model omdat zij een systeem hebben weten te creëren waarin ze onafhankelijk zijn van de markt of het instituut. Ik verbeeld me een zelfde soort systeem voor wat betreft de productie van kunst. Een systeem waarmee ik andere kunstenaars kan ondersteunen.”

Ik zie de studio als de keuken van een huis. Een plek waar de ingrediënten te vinden zijn, maar iedereen toch zijn eigen gerecht maakt. Een plek waar je graag wilt zijn, omdat er altijd iets op het fornuis staat en de geuren zich langzaam door de rest van het huis verspreiden.

Misschien is het anders als je al jaren in die keuken staat en er geen ruimte of tijd meer is om je eigen gerecht voor te bereiden en alles uiteindelijk in de (gezamenlijke) soep gaat. Voor mij waren drie maanden precies genoeg tijd om te kunnen leren hoe ik om kan gaan met bepaalde ingrediënten. Ik heb kunnen zien hoe er gezamenlijke beslissingen genomen worden, terwijl ieder toch zijn of haar eigen handschrift heeft.

Mijn eigen werk is er in ieder geval door beïnvloed. Ik kan nu semiprofessioneel lassen en weet het een en ander over het gieten van epoxyhars. Het woord semi- is van belang, omdat het mij een gevoel geeft dat ik niet alles hoef te weten of dat het voor sommige werken juist beter is wanneer de professionele kennis genegeerd wordt. Het geeft mij vrijheid.

Studio Beloufa is een manier om kunstenaars in deze rendement denkende wereld een kans op ontwikkeling, vriendschap en overleven te bieden. Het heeft mijn ogen geopend wat betreft mijn ideeën over de functies van een studio.

Machteld Rullens (Den Haag, 1988) is kunstenaar en deed via Stroom Den Haag een residentie van drie maanden in de studio van Neïl Beloufa te Parijs.