metropolis m

installatie Rinus Van de Velde bij tegenboschvanvreden, courtesy de galerie, fotograaf: Gert Jan van Rooij

Rinus Van de Velde over zijn geliefde anti-held, de anti-rock ‘n’ roller voor wie het altijd zondag is, die hij heeft geportretteerd in een installatie bij tegenboschvanvreden.

Floor van Luijk: Kun je iets vertellen over het werk dat je in tegenboschvanvreden toont?

Rinus Van de Velde: In deze tentoonstelling vertel ik een verhaal over iemand die nooit buiten komt. Een soort anti-rock ‘n’ roll gast, die elke dag als een zondag beleeft en in geslotenheid thuis zit.

Ik heb een huiskamersetting gemaakt, er staan meubels die tussen decorstuk en sculptuur in zitten. Aan de wanden heb ik kartonnen gehangen die ik beschilderd heb alsof het werken zijn van ondermeer Robert Delaunay, Günther Förg and Mark Rothko. Alsof het een woonkamer is van een verzamelaar die al die werken heeft. Daarop hangen die tekeningen die het verhaal vertellen.

Hoe verhoudt dit werk zich tot wat je in enkele maanden geleden bij je grote presentatie in S.M.A.K. toonde?

Dit nieuwe werk is eigenlijk heel anders. Voorheen maakte ik in mijn atelier steeds een enscenering waarin ik mijzelf fotografeerde. Die foto werkte ik uit tot grote tekeningen die samen een fictieve autobiografie vormden.

In mijn vroegste werk gebruikte ik altijd een beeldarchief dat ik verzamelde, dat archief is nu opnieuw aan de orde. Door bestaande foto’s te combineren maak ik een heel nieuw verhaal. De tekeningen in tegenboschvanvreden zijn dus op bestaande foto’s gebaseerd. Die methode geeft een grotere vrijheid.

Naast mijn tekeningen toonde ik altijd objecten die als decorstukken een ingang vormden in de getekende wereld. Die objecten waren vaak teveel decorstukken en vond ik vaak te didactisch. Ik vind het nu interessanter als die objecten meer zelfstandig functioneren. Zo ontstaat er een losser geheel dat iets mysterieus heeft, en je niet meteen kunt snappen.

Hoe kom je tot je onderwerpen?

Het zijn vaak onderwerpen waarin ik mij langere tijd interesseer, en die toevallig op mijn pad komen. Vaak vormt een historisch personen het uitgangspunt. Ik doe research naar de context waarnaar ik verwijs en lees biografieën. Uiteindelijk wil ik daarmee mijn eigen verhaal vertellen, en hoeft het niet historisch te kloppen. Terugkijkend mijn werk komt telkens een fascinatie terug voor romantische figuren. Het gaat vaak over avonturiers, mensen die zoeken naar een totale authenticiteit. Eigenlijk personen die ik totaal niet ben.

Maar je tekent jezelf wel in die positie.

Ja, tot aan mijn tentoonstelling in het S.M.A.K. portretteerde ik mijzelf heel duidelijk. Daar ben ik nu mee gestopt. Het werd te dominant, en na een paar honderd keer mijzelf portretteren had ik het wel gehad. In Tegenboschvanvreden is de hoofdfiguur op elke tekening gebaseerd op een andere foto, zo heb ik voor dit personage foto’s gebruik van Imi Knoebel, Claes Oldenburg en Pablo Picasso, maar zit er ook een still tussen uit Fargo. De hoofdfiguur ziet er dus steeds anders uit, al is het voor mij dezelfde figuur.

Je creëert steeds een eigen verhaal waarin je jezelf plaatst, en schept zo steeds een fictieve autobiografie. Daarmee heb je behoorlijk succes, en krijg je als persoon ook veel media aandacht. Hoe ga je daarmee om in je werk?

Dat is een lastige vraag. Ik zou inderdaad kunnen liegen in de media en dat zo meenemen in de fictie van mijn werk, maar ik merk dat ik daar niet toe kom. Ik denk dat het praten over mijn werk zinvol is. Om daar een fictie van te maken heeft geen zin. In België is al veel over mijn werk geschreven is wordt steeds vaker naar lifestyle-achtige dingen gevraagd. Dat is totaal niet relevant voor mijn werk. Hoe ik daarmee om moet gaan weet ik niet precies, misschien zou ik daar eens over kunnen liegen.

Hoe kijk je aan tegen het romantisch kunstenaarschap?

Dat interesseert mij altijd. Ik bewonder daarin kunstenaars zoals Jean-Michel Basquiat, Günther Förg of Mark Rothko, figuren die totaal met hun werk samenvallen. In mijn werk verplaats ik mij tijdelijk in die personen, en test zo die posities uit. dat vind ik iets heel moois. Het blijft wel fictief, ik werk altijd vanuit een wantrouwen of weigering zelf die authentieke kunstenaar te zijn. Het is precies vanuit de wens niet samen te vallen met mijn werk dat ik die alterego’s interessant vindt.

Toon je in tegenboschvanvreden ook werken die in het Gemeentemuseum of in Nest te zien zullen zijn?

Nee, voor elke tentoonstelling maak ik nieuw werk. Voor het Gemeentemuseum werk ik aan een verhaal over een beeldhouwer die leeft in een kunstenaarskolonie waar ondermeer Günther Förg en Emil Nolde wonen. De kunstenaarskolonie vind ik een mythische plek, een geïsoleerde plek is waar kunstenaars alleen maar kunstenaar kunnen zijn.

installatie Rinus Van de Velde bij tegenboschvanvreden, courtesy de galerie, fotograaf: Gert Jan van Rooij

Na elke tentoonstelling begin je dus opnieuw, is dat niet een erg intensieve methode?

Inderdaad, elke tentoonstelling zie ik als een nieuwe stap. Zo’n installatie valt naderhand uiteen, ik ga dat niet opnieuw uitvoeren, dan zou ik steeds bezig zijn met galeries, bruiklenen en transporten. Een tentoonstelling zie ik als een kans nieuw werk te maken. Daarvan wordt ik het gelukkigst.

Door de snelheid waarmee ik werk kan ik steeds een nieuwe weg inslaan. Die snelheid vind ik ook leuk aan mijn nieuwe werk. Eerder bouwden we soms een maand aan zo’n decor, dan maakte ik daar een foto van, en verwerkte dat in één grote tekening op een canvas van zes bij drie meter. Je werkt dan veel planmatiger.

Mijn huidige werk gaat veel sneller. Als een tekening mislukt scheur ik hem kapot. Ik ben vanmorgen nog aan een tekening begonnen die ik vanavond ga afmaken, ik weet nog altijd niet of het goed komt. Er zit dus ook veel meer risico in.

In Nest wordt dat risico nog veel groter, daar ga ik direct op de muren tekenen. Het knappe aan tekenen is dat je niets kunt overdoen. Het moet direct goed, zeker met die muurtekeningen. Dat zie je als je ernaar kijkt. Dat maakt het spannend.

installatie Rinus Van de Velde bij tegenboschvanvreden, courtesy de galerie, fotograaf: Gert Jan van Rooij

Rinus Van de Velde

tegenboschvanvreden, Amsterdam

3 september t/m 29 oktober

Floor van Luijk

Recente artikelen