metropolis m

Kasper de Vos, overzicht De Brakke Grond, 2018

Zijn werk roept dat van Patrick Van Caeckenberg en Kati Heck in gedachten, is net zo tegelijk aards en verheven. Kasper De Vos leidt rond door zijn tentoonstelling in Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond. 

De Antwerpse kunstenaar Kasper De Vos (1988) studeerde in 2012 af aan de Gentse School of Arts. In de ruim vijf jaar die sindsdien zijn verstreken, volgde hij een tweejarige postacademische opleiding aan het Hoger Instituut voor Schone Kunsten (HISK) en begon zijn kunstenaarscarrière.. Werken die ontstonden in die relatief korte periode worden nu al gepresenteerd in een overzichtstentoonstelling in Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond. De onvermijdelijke vraag is wat de reden is om van zo’n jonge kunstenaar al een overzicht van werken te maken.

Wanneer ik de kunstenaar spreek voorafgaand aan de opening, lijkt hij zelf ook verbaasd dat zijn werk nu al bij elkaar wordt getoond. ‘Het is voor mij een vertrekpunt om te zien waarmee ik weer verder zal gaan’, zegt hij daarover. Staand in de zaal valt meteen op dat de werken wat vorm en materiaal betreft ver uiteenlopen: er zijn bustes en een projectie te zien maar ook een tekening en een bricolage sculptuur.

Bij elk kunstwerk kan De Vos een verhaal vertellen. Eén van de eerste werken die je tegenkomt op zaal is een groot gipsen ei, vastgemaakt met spanbanden op een bed van luchtmatrasjes. De Vos vertelt hoe hij steeds weer met een nieuw medium aan het experimenteren slaat in zijn atelier. De titel van het werk is Spinning the self, hij legt uit hoe het ei aan een ronddraaiend spit zijn vorm kreeg door een mal tegen het gips aan te drukken. De titel verwijst evengoed naar het denkproces dat de kunstenaar doormaakt tijdens het maken van een werk; het zijn hersenspinsels.

Kasper de Vos, overzicht De Brakke Grond, 2018

De manier waarop de kunstenaar zijn werk aan een nieuwe blik onderwerpt, werkt aanstekelijk. Zo staan we voor een sculptuur dat nog het meest lijkt op een miniatuurtempel. Het is opgetrokken uit materiaal dat je zou kunnen tegenkomen op een bouwplaats, roestige schragen dragen de sculptuur en een oud kozijn dient als sierlijst. Het plastic dakraam gaat door voor dak, waarbij het spotje dat daardoorheen schijnt het bouwwerk laat lijken op het antieke Pantheon. Wanneer we achteruit lopen ziet De Vos verwonderd hoe de bolling van het dakraam vormrijm oplevert met de bogen in de ramen van de zaal. Er spreekt een nieuwsgierigheid en intensiteit uit van iemand die zijn werk wil ontwikkelen.

De overgave om dieper te duiken in de kunstenaarspraktijk wordt letterlijk geuit in het aan de wand bevestigde sculptuur Catch the big fish. De Vos legt uit dat de titel verwijst naar een boek dat David Lynch schreef over zijn creatieve ontwikkeling. Om de creatief meest interessante ideeën op te duikelen, de metaforische vette vis, geeft Lynch aan diep in zijn gevoel te moeten afdalen. Dat beschouwende, dat lijkt De Vos ook te hebben. 

Dat betekent niet dat het werk hyper serieus is. De werken in de tentoonstelling hebben iets speels doordat gebruik wordt gemaakt van kleurige, gevonden voorwerpen waarvan assemblages zijn gemaakt. De kunstenaar neemt de vrijheid om alledaagse objecten te presenteren als kunst. Hij haakt daarmee in op kunstklassiekers die sinds de opkomst van popart de oppervlakkigheid van consumptieartikelen – en van consumeren in het algemeen – aan de kaak te stellen. In een eerdere tentoonstelling is die invloed misschien nog wel het beste zichtbaar. Voor Het Paviljoen in Gent, toverde hij in 2016 een kleine expositieruimte om tot een hamburgertent waar hij een artistiek maar eetbaar fastfoodmenu bakte en verkocht.

Overzicht Kaper de Vos De Brakke Grond, 2018

Kasper De Vos, Belgium Sunset

Kasper De Vos, Catch the big fish 

Daarin lijkt het werk van De Vos ook wel op de eveneens in Antwerpen werkende Kati Heck, met wie hij kennis maakte op de HISK. Zij maakt ook gebruik van voedingsmiddelen om grappen te maken, bijvoorbeeld met het werk Dabei sein ist Alles (te zien in het Middelheimmuseum in Antwerpen) waar een drietal cartooneske worstvormige wezens bij elkaar is geplaatst. Heck is in staat om de bevreemdende beelden als ‘af’ te presenteren, zonder dat er verder uitleg bij moet worden gegeven. Het gaat om de kracht van humor, die net als een goede grap niet uit te leggen is zonder het effect ervan teniet te doen.

In de tentoonstelling in de Brakke Grond is het popart gehalte wat minder aanwezig. De recente werken van De Vos dragen wel degelijk een idee in zich. Het thema voedsel, waar de kunstenaar telkens op terugkomt, wordt bijvoorbeeld gekoppeld aan nationale identiteit in het werk Belgium Sunset; een projectie van wat eerst een gloeiende zon lijkt, waarna de bovendrijvende patatten verraden dat het een ronde frietpan is die werd gefilmd.

De ideeën achter de gepresenteerde werken in combinatie met de hoeveelheid werk, maakt dat het niet makkelijk is om een eenduidige boodschap te destilleren uit de tentoonstelling. Ondanks dat het werk qua maakdatum dicht bij elkaar ligt, verschillen ze onderling wat uitvoering en aanpak betreft. Wat voor een kunstenaar die met veel enthousiasme het experiment en het werken in een nieuw medium omarmt ook niet vreemd is. Terwijl ik met de kunstenaar over zaal loop, merk ik dat daar voor hem het plezier in schuilt; de energie van het proberen een artistieke praktijk verder uit te bouwen. Het is waarschijnlijk die energieke en enthousiaste houding geweest die de curator ervan heeft overtuigd hem nu al een soloshow te geven.

Kasper De Vos – A rolling stone gathers no moss, Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond, t/m 03.06.2018

Jorne Vriens

is kunsthistoricus

Recente artikelen