metropolis m

Ik ben naar Diepenheim gekomen om het werk van Lucas Lenglet te zien. Een jaar oud is het nu, en ik ken het alleen van een klein plaatje.

Het werk blijkt onderdeel te zijn van een hele ring van werken in de openbare ruimte, hedendaagse landschapskunst, waaraan naast Lenglet, ook herman de vries en bijvoorbeeld Birthe Leemeijer meewerkten. Leemeijer plantte vorig jaar oud-Hollandse wilde tulpen – die van de schilderijen – op diverse plaatsen in het dorp. Op het moment dat ik er rondloop zijn ze alweer uitgebloeid.

Het werk van Lucas Lenglet ligt een eindje buiten het dorp prachtig in de voorjaarszon. In een door de Belgische kunstenaar Urbain Mulkers (1945-2002) gecreëerde tuin, die is omgeven door een dubbele rij beuken, heeft Lenglet een robuuste gehaakte metalen sculptuur neergezet. Het staal is in een jaar perfect oranje geroest en zo fel verkleurd dat het lijkt alsof er een lamp in zit. Het vormt een perfecte aanvulling op de rode beukenrij eromheen, waartegen de jonge horta-plantjes in het veld tegelijkertijd fris groen afsteken.

De Monomet, zoals het werk heet, keert zich ogenschijnlijk tegen de natuur, bruusk en lomp, met een voet die breder lijkt dan nodig. Hoekig en hard, lang en breed lijkt hij vooral bedoeld zoveel mogelijk plantjes te pletten. Meer anti dan pro.

Dat ligt toch anders. In een toelichting ontdek ik dat het werk is geplaatst bovenop een betonnen plaat waaronder een gemaal verborgen gaat. Via een deurtje krijgt de toezichthouder toegang waarna hij met een katrol het beeld als een bouwpakket open vouwt. De choreografie waarmee het staal zich opent is zo mooi, dat je zou wensen dat de man elke zondagmiddag een showtje komt geven.

Het steile beeld blijkt niet zonder functie. Aan een kant geeft de staande hoek toegang tot een trap, die je bij beklimming even in het beeld laat verdwijnen, in een eigen ruimte, ver weg van de omgeving, van de natuur, in een geharnast kader. Waarna de tuin zich van bovenaf, vanaf het platform, in volle omvang laat aanschouwen, als een landschap optima forma.

Op een video leer ik dat de uitkijktoren een oude wens van de intussen overleden tuinontwerper was. Na lang gelobby is het een groep vrijwilligers eindelijk gelukt de financiering rond te krijgen. We mogen hen en de kunstenaar dankbaar zijn voor hun volharding.