metropolis m

‘Depressie’ wordt in deze tentoonstelling beschreven als hét kenmerk van de twintigste eeuw. Het was een eeuw van vooruitgang, maar ook van diepe crises en ongekende trauma’s.

De tentoonstelling onderzoekt, zoals de zaaltekst vermeldt, de duistere zijde van vooruitgang. Meest treffend in dat opzicht zijn Claire Fontaine’s zelfhulpboek en Stephan Dillemuths krassende vingers in het zand.

Maar de tentoonstelling prikkelt vooral door de werken die juist niet letterlijk op depressie of het idee van crisis inhaken. Zoals bijvoorbeeld Jim Shaw, Chinees onder de Amerikanen, die als kunstenaar een meervoudige persoonlijkheid heeft, gezien zijn kunst van allerlei aard. In Maastricht is een subliem ensemble van werken te zien, die in deze bourgeois omgeving het kunstsysteem, zijn cultus en economie, in het hart weet te raken, en met zichtbaar plezier verwarring zaait over de normen en waarden die in de kunstwereld gangbaar zijn.

Of Seth Price, de evenzo intrigerende Amerikaanse kunstenaar, die in kleine kring vermaard is als expert op het vlak van productie en reproductie. Zijn mysterieuze gietvormen van allerlei aard zijn een soort hedendaagse versies van Marcel Broodthaers’ mosselen.

Depression is een complexe tentoonstelling, vol, gelaagd, veelzijdig. Zoals te verwachten bij een tentoonstelling over depressie, domineert de kritische blik op het heden, dat wordt voorgesteld als een oppervlakkig consumptie-paradijs.

Het is daarmee een diagnostische tentoonstelling. Er wordt ingegaan op vele vormen van falen. Het idee van kunst als een avant-garde die het goede voorbeeld geeft en de wereld gaat redden is afwezig.

En toch stemt de tentoonstelling optimistisch. Zelfs in het sombere scenario waar ze in deze context over rept, blijkt de aanwezige kunst goed gezelschap waar je je als bezoeker geïnspireerd door weet. Echte duisternis is ver weg.