metropolis m

Zelden zo’n pittige recensie gelezen. De directeur van de Bont voor Dieren laat in haar verhitte commentaar weinig heel van de tentoonstelling Bardot Proviant Klub in Mediamatic.

Ziedend is ze over de daar gedane suggestie dat dierenbeschermers zich wel bekommeren om zeehonden, en niet om kippen, koeien en varkens in de bio-industrie.

De tentoonstellingsmakers van Mediamatic hebben het helemaal verbruid bij haar. Ze worden compleet gefileerd.

De directeur draaft vreselijk door, maar ze heeft wel een beetje gelijk. Op een punt met name, als ze aangeeft dat Mediamatic niet werkelijk geïnteresseerd is in de morele kwesties die ze zelf hebben opgeroepen.

Mediamatic heeft met opzet lopen zieken, door een ietwat suffe documentaire-tentoonstelling (van fotograaf Anya van Lit en auteur Joost Bottema ) over het leven op Groenland op te dragen aan de moeder aller dierenactivisten: Brigitte Bardot. Met de titel, en de kookworkshops met echt zeehondenvlees (bijna illegaal geïmporteerd), is gepoogd een beetje pit te brengen in een presentatie die anders aan antropologische nuance ten onder was gegaan.

Het publiek dat, net als ik, door de mediarel naar de tentoonstelling is gelokt, komt bedrogen uit. Er hangen wat grote tekstbanieren waarop wat tragische verhalen over het harde en lege bestaan op Groenland worden verteld. In andere tekstvellen wordt wat gemopperd over de global warming die zich er steeds meer laat merken en het traditie-gebonden leven (en eten) dreigt te verstoren. Aan de muren zijn verschillende korte video-verslagen geplakt met korte reportages over het leven van alledag, inclusief de eigenaardige eetgewoontes op basis van het vlees van volwassen zeehonden. Maar erg veel indruk maken de scenes met open gesneden zeehonden niet. De Inuits gaan hun gang maar.

Als Mediamatic de prikkelende titel niet had verzonnen en een goede mediacampagne was gestart, zou de tentoonstelling vermoedelijk onopgemerkt voorbij zijn gegaan.