metropolis m

Aaron Curry, VVirgins, 2011

Met het thema RAW belegert Lustwarande ’11 park De Oude Warande en De Pont met sculpturen die naar niets anders verwijzen dan naar zichzelf en naar zijn voorgangers.

Voor deze vierde editie van Lustwarande staat het Tilburgse park vol kunstwerken die volkomen misplaatst zijn in de omgeving. Dat is de bedoeling van het thema RAW, dat voor Referential Autonomous Work staat. Kunst die naar niets anders verwijst dan naar zichzelf en naar zijn voorgangers. Een interessante doelstelling daar het grootste deel van de kunstwerken speciaal voor deze buitententoonstelling is gemaakt.

Inderdaad zijn er veel kunstenaars die refereren naar dominante stromingen in de kunstgeschiedenis. De metalen kubussen van Conrad Shawcross hebben bijvoorbeeld veel weg van het minimalisme van Judd en Rebecca Warren vat met haar brons de twintigste-eeuwse beeldhouwkunst samen. Veel werk in Lustwarande ’11 gaat geen esthetische relatie aan met de natuur. Het gaat niet om mooie zichtlijnen, maar om de mogelijke verbanden tussen de kunst en de openbare ruimte. Zo lijkt de minimalistische sculptuur van Sterling Ruby het slachtoffer te zijn geworden van vandalisme. Toch wordt snel duidelijk dat de kunstenaar zijn publiek uitnodigt het werk te bekladden (tags als ‘NEE’ en ‘Och, je kunt er altijd nog een fabriek van maken’ zijn duidelijk verzinsels van een kunstpubliek). Paradoxaal genoeg zitten er ook kunstenaars tussen die de relatie tot de omgeving juist centraal stellen. Ik ben benieuwd of de gemiddelde bezoeker Navid Nuurs kei wel heeft opgemerkt in een kuil tussen bomen.

Het thema is lastig. Bij sommige kunstwerken werkt het niet, die lijken wat ontheemd in de natuurlijke omgeving. David Jablonowski lukte het wel. Zijn werk heeft inhoudelijk niets te maken met het barokke park. Toch is zijn conceptuele installatie in het ven erg geslaagd. Jablonowski gebruikt in zijn werk vaak iconische communicatiemiddelen uit verschillende tijden. Niet als functionerend medium, maar als onderwerp en sculpturaal object. Hier lijken de objecten – een massieve Heidelberg drukpers en enkele wanden met tekst, afbeeldingen en gekleurde strepen – haast te zweven boven het wateroppervlak. De installatie is geïnspireerd door de meest voorkomende hoogte en breedte verhoudingen van beeldschermen (aspect ratio). Het ven heeft een vreemd ruimtelijk effect op de installatie. Je kunt er omheen lopen, maar niet dichtbij genoeg komen om te zien wat er precies op de wanden staat. En de gekleurde wanden, die volgens het tekstboekje verwijzen naar de logo’s van sites als Facebook en Youtube, zorgen door de weerspiegeling in het water voor een versterking van de formele aspecten van het werk.

Er is ook een stukje RAW te zien in De Pont. In dit geval gaat het letterlijk om rauw en ongepolijst. Het museum presenteert enkele werken van Peter Buggenhout, die voor zijn sculpturen gebruik maakt van afvalmateriaal en ze afwerkt met stof. Buggenhouts monumentale sculptuur ‘What the fuck….’ heeft veel weg van een karkas of misschien wel een vliegtuig dat neergestort is in de lichte, haast klinische tentoonstellingszaal. De vieze, afgestoten materialen contrasteren met de museale omgeving. Daarmee sluit de presentatie mooi aan bij de autonome kunstwerken in het park.

Anne Ruygt is stagiaire bij Metropolis M

Lustwarande ’11 – RAW vindt plaats van 25/06 – 25/09 in park De Oude Warande en De Pont, Tilburg.

Anne Ruygt

is kunsthistoricus en curator

Recente artikelen