metropolis m

De eindexamententoonstelling vind dit jaar weer plaats in het eigen academiegebouw, een verbetering ten opzichte van vorig jaar toen het eindexamen buiten de deur plaats vond. Er is genoeg ruimte per student en de individuele presentaties komen over het algemeen beter tot hun recht, omdat er daadwerkelijk verbindingen konden en worden aangegaan met de ruimtes. Er zijn veel installaties en objecten te zien dit jaar, gecombineerd met performance of interactieve elementen.

Dit jaar studeert de tweede lichting studenten af onder het vernieuwde onderwijsmodel van de WDKA. De student verhoudt zich, naast de gekozen studierichting, tot een van de drie practices: autonomous, social of commercial practices. Het geeft de houding van de student aan binnen uiteenlopende disciplines, die steeds meer naar elkaar toe lijken te groeien. Studenten die bijvoorbeeld kiezen voor de autonomous practices vormen zo een familie van min of meer gelijkgestemden binnen een zeer diverse groep kunstenaars en vormgevers, waar op dit moment vooral de studenten van de toegepaste richtingen baat bij lijken te hebben. De practices zijn bij elkaar gegroepeerd in de tentoonstelling, waardoor de verschillende studierichtingen zich juist door elkaar heen bevinden. Soms werkt dit heel mooi, soms is het even zoeken om te oriënteren waar je naar kijkt.

Selma Hengeveld
Selma Hengeveld

Selma Hengeveld toont een installatie rondom het fenomeen bureaucratie: een fotoboek op stapels en stapels papier, gekopieerde versies van het boek en een volgnummermachine. Op het verkeerde been gezet door de thematiek probeer ik per ongeluk een informatieblaadje in de installatie af te scheuren waar het niet kan. Gelukkig is net daarvoor al de Jury langs geweest in verband met de Drempelprijs, waar Hengeveld voor genomineerd is.

Pia Canales
Pia Canales

De totaalinstallatie die Pia Canales in een kamertje heeft ingericht echoot een soort post-internet esthetiek. Profielfoto’s en andere vormen van personal branding zijn doorgedrongen tot de slaapkamer en lijken in staat ons nachtmerries te bezorgen.

Liza Diekema

De maquette van Liza Diekema is op zichzelf staand geïnstalleerd in een klein verduisterd kamertje. Het bestaat uit een oplichtend en uitdovend futuristisch aandoend stadsbeeld, met gebouwen waar scherpe pegels uit steken. Het materiaal en de esthetiek zijn ijzig. De onheilspellende ervaring van het geheel maakt indruk, zeker gezien de middelen waarmee het bereikt is.

Roxy Capriles
Roxy Capriles

Roxy Capriles (winnaar Drempelprijs) maakt installaties, performances en objecten die meteen aantrekken door de esthetiek, materialen en kleuren, maar vooral door de energie en durf die eruit spreekt. Het werk is net zo goed een serieus als feestelijk bouwen, brouwen, en al duck-tapend zoeken naar haar eigen identiteit, onder andere in de ontmoeting tussen de Curaçaose en de Nederlandse cultuur.

Tim Demper

Tim Demper toont een grote metalen bol, die met een aantal draden vasthangt aan een computer met monitors en joystick. Zittend naast de enorme bol kan je de binnenkant ervan verkennen via een camera– je stuit zo op een kluwen van vlezige, half realistische, half geanimeerde dingen. Het werk is een letterlijke kijkoperatie, waarbij dat wat je kan zien, dat wat je niet kan zien, en datgene wat getoond wordt samen een intrigerend werk over de waarneming als fenomeen vormen.

Nazif Lopulissa
Luuk van Son

Andere installaties die opvallen zijn die van Nazif Lopulissa en Luuk van Son. Nazif Lopulissa maakte een grote installatie als zelfportret: vrolijke, tot in detail uitgewerkte visuele eyecandy, van de uitgesneden ondergrond (linoleum) tot plantjes, tekeningen en bakstenen met kleurige specie.

Luuk van Son is dit jaar een van de weinige kunstenaars die formeel ruimtelijk werk toont: een installatie als experiment in vorm en niet-vorm, kleur en de ervaring van de waarneming.

Roos Tulen maakte een sociale installatie rondom de vluchtelingencrisis: een gedekte tafel waarin de toeschouwer wordt uitgenodigd om aan te zitten en samen voedsel en drank te delen. Wat betekent thuis? Wat betekent het om te delen, om je open te stellen voor een ander? De (Syrische) gerechten worden opgediend en samen geconsumeerd, simultaan met verhalen die via audio en video worden geprojecteerd op tafel en die de deelnemers via een koptelefoon volgen. Na mooie en ook pijnlijke verhalen, muziek, dansen, zoete en hartige gerechtjes, fruit, thee en koffie wordt er als sluitstuk een pijnlijke verassing geserveerd. Na het eten raken we met elkaar in gesprek.

Het werk is een emotionele, ondubbelzinnige poging om de toeschouwer te betrekken en te engageren bij deze kwestie, eerst via de zintuigen, dan via verhalen en vervolgens via de emoties, wat aan tafel weerklank vind. Het roept interessante vragen op over de rol van de kunstenaar en over de rol van kunst in het algemeen. Is het mogelijk om tegelijk beeldend kunstenaar en activist te zijn? Levert het morele en humanitaire gelijk van het onderwerp ook een uitdagende vraag op voor het werk van de kunstenaar, en voor de toeschouwer?

BIJ METROPOLIS M NR 4-2016 (AUGUSTUS-SEPTEMBER) VERSCHIJNT DE JAARLIJKSE EINDEXAMENBIJLAGE MET PORTETTEN VAN DE BESTE KUNSTENAARS VAN DE NEDERLANDSE EN BELGISCHE KUNSTACADEMIES

NU IN HET NIEUWE NUMMER VAN METROPOLIS M: HET GROTE KUNSTACADEMIE ALUMNI ONDERZOEK. EEN GROOT ONDERZOEK NAAR HOE JONGE KUNSTENAARS TERUGKIJKEN OP HUN ACADEMIETIJD EN DE EERSTE JAREN VAN HUN KUNSTENAARSCHAP

Metropolis M No 3-2016. Nu overal te koop, of bestel: [email protected] (€9,95 incl verzending)

METROPOLIS M KAN NIET ZONDER UW STEUN. NEEM NU EEN JAARABONNEMENT. DAN STUREN WE U DIT NUMMER GRATIS OP.

(OVV ZOMERACTIE; NB deze actie geldt alleen voor adressen in Nederland)

Lorelinde Verhees

Recente artikelen