Graduation shows 2017: existentialisme bij Academie Minerva
Opmerkelijk bij de eindexamenexpositie van Academie Minerva dit jaar is de vaak existentialistische invalshoek: wie ben ik en hoe verhoud ik me tot de wereld om me heen?
Een van de hoogtepunten is de installatie van vormgever Pim Kraan, op het dak van het academiegebouw aan het Zuiderdiep. Binnen in het tent-achtige bouwwerk herhaalt een stem met een sterk Duits accent steeds het mantra ‘This is not a real personality’, verwijzend naar de persoonlijkheidsleer van Carl Jung. Een boek over deze filosoof is slechts één van de elementen in de propvolle ruimte, die verder wordt gevuld met tapijten, kapotte televisies, houten schotten met teksten en ouderwetse lampen. De kunstenaar is zelf present als vrouw op een portretje en in diverse gedaantes in een video die wordt afgespeeld.
Pim Kraan
Elders in Academie Minerva lijkt het alsof je op de set van een horrorfilm bent beland. Het is een installatie van scenograaf Marloes Meiborg, bestaande uit een printer die wordt omringd door papieren met daarop slechts een enkele naargeestige zin, een druppende kraan bij de wasbak en een slaapzak die nu en dan als een gevulde lijkzak omhoog wordt getrokken om met een knal weer naar beneden te vallen. Het beschreven lot is immers onomkeerbaar, het einde onontkoombaar.
Marloes Meiborg
Even verderop presenteert Bastiaan van Benthem een letterlijk en figuurlijk donkere video en installatie in Block C, dat samen met kunstinitiatief SIGN om onduidelijke redenen tot randprogrammeringslocatie is gemaakt. In de video wordt de hoofdpersoon in een soort bewerkelijke installatie gehesen die het midden houdt tussen een kinetisch werk van Fischli en Weiss en een martelwerktuig. Hoewel de kunstenaar het werk beschrijft als een manier om grip te krijgen op tijd, komt het op mij over als een spannend scenario waarin techniek de mens gevangenhoudt.
Bastiaan van Benthem
Terug in het academiegebouw is daar het lichtvoetiger werk van Mylan Hoezen, die met zijn performances juist een hoger bewustzijn nastreeft. In opdracht van het publiek rennen de kunstenaar en twee anderen op een podium of balanceren ze op één been. Als bezoeker krijg ik bijna medelijden met de performers, die zich in hun knalgele synthetische pakken in het zweet werken en bij mijn komst nog een flink aantal uur door moeten bikkelen.
Mylan Hoezen
Terwijl het werk van bovengenoemde kunstenaars draait om de vraag wie we zijn en wat onze rol is, gaat het werk Archived van Koe Nocturne over de vraag waar we zijn (beland). Eenmaal behangen en beladen met een virtual reality-bril, joysticks en een rugzak met laptop, treed je als bezoeker onder begeleiding van de kunstenaar drie 3D-ruimtes binnen. Via een soort ontvangstruimte kom ik eerst terecht in een enorme hal gevuld met hatelijke, Engelstalige teksten in de trant van Nobody cares about you, en vervolgens in een soort darkroom waar een koe-wezen en twee naakte vrouwen lapdances geven. Het is raar om in zo’n absurde situatie te belanden, maar gek genoeg blijkt het met het afzetten van alle apparatuur weer even wennen aan de echte wereld.
Archived door Koe Nocturne
Een beeldverslag:
Academie Minerva. Graduation Show Perspectives. 09.07.2017 – 13.07.2017
Mare van Koningsveld
