metropolis m

Het is niet de enige vraag die opborrelt wanneer het de illustere Win McCarthy betreft. De Amerikaanse kunstenaar is een enigma. Zijn voorouders zijn Italiaanse en Ierse migranten, die eind negentiende eeuw naar Brooklyn, New York zijn getogen en Win McCarthy heeft daar bij zijn grootouders in huis gewoond. Dat is het. Meer is er over het leven van Win McCarthy niet bekend en de kunstenaar lijkt het ook wel genoeg te vinden. Zijn pertinente weigering zich te laten interviewen (hij maakt zo nu en dan nog wel een afspraak, maar komt vervolgens nooit opdagen) voedt zijn mysterieuze imago.

De tentoonstelling Gridlock Person, letterlijke vertaling: een vastgelopen persoon,  verbeeldt het beginpunt van een periode waarin een getraumatiseerd, hoog gevoelig persoon besluit om de confrontatie met zichzelf aan te gaan. De gecompliceerde relatie tussen zijn intieme binnenwereld en de immense buitenwereld gebruikt McCarthy als vertrekpunt. Hoewel hij zijn eerder genoemde mysterieuze imago voedt door interviews te weigeren, geeft McCarthy zich in de tentoonstelling bij Fons Welters helemaal bloot door zijn opgefokte binnenwereld te verbeelden in een beklemmende en obsessieve installatie.

De ruimte voelt kil aan en lijkt te zijn ingericht als een veredelde kamer van een psychiatrisch inrichting, waar de patiënt tijdens creatieve therapie leert grip te krijgen op zijn gedachtewereld om zo zijn emoties opnieuw te kunnen ordenen.

De lugubere werken verbeelden verschillende scenes uit McCarthys verwarde gedachtewereld. Aan de zijkant en in het midden van de ruimte staan diverse tafels. Een aantal tafels verbeeldt een snelweg, en sommige snelwegen worden afgesloten met een silhouet. Bij het silhouet is een maquette gemaakt die doet denken aan een miniwereld, die de kunstenaar heeft gecreëerd met foto’s uit zijn dagelijks leven. Soms ligt er een enorm groot hoofd in, een andere keer een levensgrote voet. Op de andere tafels staan levensgrote  voetsculpturen, waaronder wieltjes zijn bevestigd. Bij het zien van de wieltjes denk je direct aan een auto die rustig over de grond voort tuft. De hoofden doen denken aan de overweldiging van het dagelijks leven. De voeten, daarentegen, geven je het gevoel dat je ondanks die overweldiging goed op de grond kan blijven staan. Balans. En het beeld sijpelt je gedachtewereld binnen. Je hersens worden geprikkeld en voordat je het weet laat het je niet meer los. De wieltjes onder de voeten werken op je lachspieren, ze geven een bijna slapstickachtig effect: de complexiteit van een surrealistische wereld verdwijnt en de humor maakt het kijken naar de tentoonstelling dragelijker.

In de verschillende maskers in de tentoonstelling lijkt McCarthy de façade en het dagelijkse levensspel te verbeelden . Ieder mens speelt verschillende rollen, verschuilt zich achter een muur, vlucht van de werkelijkheid en heeft moeite om zichzelf te zijn. De tijdspanne die het spel met zich mee brengt, is persoonlijk. Een masker dient ter bescherming en in Gridlock Person is het masker  tegelijkertijd breekbaar en doorzichtig. Het toont dat een masker onlosmakelijk verbonden is met je identiteit. En dat de spreuk ‘gewoon jezelf zijn’ moeilijk te verwezenlijken is. Want wat houdt jezelf zijn in en is het mogelijk om hier doelbewust mee bezig te zijn in onze maatschappij?

McCarthy verbeeldt in de tentoonstelling een lange compromisloze tocht van zijn persoonlijke ontwikkeling. Dit gegeven maakt het verhaal spannend en maakt nieuwsgierig naar het verloop van het persoonlijk proces. Gridlock Person is vooral een confronterend en snoeihard drama over vereenzaming en controleverlies zonder uitzicht op een happy end.