metropolis m

Bob Eikelboom
Links Bob Eikelboom, rechts Martijn Verhoeven
Bob Eikelboom
Bob Eikelboom

De jongste student ooit aan de KABK studeert af. Een gesprek met Bob Eikelboom (student) en Martijn Verhoeven (docent).

Met 16 jaar stond hij al de stoep en wist hij precies wat hij wilde: naar de kunstacademie. Bij zijn toelating had hij 100 schilderijen, hij hing er een hele gang mee vol, tot ergernis van de medekandidaten. Bob Eikelboom studeert dit jaar af aan de KABK. Hij is net 21.

Ik spreek met Eikelboom en een van zijn docenten, Martijn Verhoeven, die hem bij mij introduceert als een bijzondere student, een die gedreven is als geen ander. Vier jaar academie heeft aan het enthousiasme niets afgedaan. Eikelboom is blij met de opleiding die hij aan de KABK genoot.

We staan te midden van zijn afstudeerpresentatie, een reconstructie van L’Atelier Rouge van Matisse. De monochrome schilderijen buigen naar voren, alsof ze zich willen verlossen van de wand waar ze aan hangen, de ruimte in. Voor Eikelboom bieden ze het fundament van de schilderkunst: licht en schaduw, verf en doek. Door de voorovergebogen vorm vangen ze hun eigen schaduw. De buiging geeft het geheel ook iets grappigs, frivools.

Via Matisse brengt hij een eerbetoon aan de bronnen van de colourfield, zoals zijn werk vaker aan ijkpunten aan de kunstgeschiedenis brengt. Aan een ander wand hangen twee vreemd spiegelende ronde schilderijen, als bobbelige parels te glinsteren in het licht. De schilderijen referen aan het belang van het licht voor de schilderkunst, via Vermeers meisje met de parel.

Ik vraag of Eikelboom als zestienjarige wist waar hij voor koos, toen hij naar de KABK ging. Jazeker, hij had zich voorbereid, de school bezocht en die voelde goed, het gebouw, de sfeer, in tegenstelling tot Willem de Kooning in Rotterdam, waar hij ook ging kijken. De opbouw van het onderwijs aan de KABK is hem goed bevallen: eerst een grondige studie van de vaardigheden, inclusief modeltekenen, vanaf het tweede jaar meer vrijheid. Hij prijst docenten als Elly Strik en de latere gastlessen van Hans Theys en Jonathan Meese.

Verhoeven vertelt dat het ongebruikelijk was om zo’n jong iemand aan te stellen. Er wordt van een student enige intellectuele bagage verwacht, talenkennis uiteraard, het vermogen zich uit te drukken, meer dan alleen in kunst. Maar Eikelboom wist hem en het Hoofd van Fine Arts Johan van Oord te overtuigen en hij doorstond de nodige testen die nodig waren omdat hij de HAVO niet had afgemaakt.

Eikelboom heeft het vertrouwen niet beschaamd. Verhoeven kent weinig studenten die zo serieus met de het werk omgaat. Elke stap wordt grondig voorbereid, hij verdiept zich in de materie. Tekenend is het initiatief dat Eikelboom nam om contact te zoeken met de door hem bewonderde Tjebbe Beekman en hem op zijn atelier in Berlijn te bezoeken: ‘welke jonge student zie je dat doen?’

Ik zeg: hebben we hier een modelstudent? Verhoeven en Eikelboom lachen erom. Maar veel last hebben ze niet van hem gehad. Eikelboom is het type schilderdier, hij leeft om te schilderen, hoe meer, hoe beter. Binnenkort verhuist hij naar Amsterdam. Enthousiast vertelt hij over de nieuwe experimenten waar hij mee bezig is, werk dat refereert aan Marcel Duchamp.

NB MEER OVER DE EINDEXAMENS VAN DE ACADEMIES IN METROPOLIS M NR 4, UIT IN AUGUSTUS

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen