metropolis m

Er is niet veel architectuur om verliefd op te worden. Het is al snel te groot, te hard en te lelijk. Hoe anders de gebouwen van Sou Fujimoto. Voor Serpentine Gallery bouwde hij het beroemde paviljoen van dit jaar.

Dit meest prestigieuze paviljoen van de wereld, dat alleen door de hele grote namen uit de architectuur wordt verzorgd (Jean Nouvel, Frank Gehry, Rem Koolhaas, Herzog & De Meuron + Ai Weiwei, SANAA – overigens zonder honorarium) biedt dit jaar een Pier + Ocean in drie dimensies. Een geleding van de ruimte, meer dan een gebouw, die mens en natuur, gebouw en omgeving, land en lucht met elkaar weet te verzoenen.

Het paviljoen geeft als wit grid uitdrukking aan de functie van architectuur zoals ik alleen van Sou Fujimoto ken, als een vederlichte sculptuur die ook al zit er geen gewoon dak op toch een schuilplaats is. Zelf omschrijft Fujimoto zijn gebouw als een "an architectural landscape" waar "the vivid greenery of the surrounding plant life [is] woven together with a constructed geometry". Het rijst op als een wolk van mist. Je kunt er ook een groot klimrek in zien.

In Londen ben ik nog niet geweest, maar vorige zomer was ik wel een dag in Bielefeld, waar ik in de plaatselijke Kunsthalle, op zichzelf een indrukwekkend gebouw van de fameuze Amerikaanse architect Philip Johnson, bij toeval in een overzicht van het werk van Sou Fujimoto belandde. Het museum stond vol maquettes die op het oog meer hadden van sculptuur dan van architectuur.

Los van de sculpturale waarde boden de modellen een intelligente en radicale vertaling van alle mogelijke sociale en ecologische vraagstukken waar de complexe samenleving van vandaag zich mee geconfronteerd ziet. De projecten van Fujimoto bleken stuk voor stuk utopische constructies: experimenteel, radicaal en innovatief. Er sprak een enorm optimisme uit. Zo kan het ook!

Ik kan me niet herinneren ooit zo sterk te zijn geïnspireerd door een architectuurtentoonstelling.

Je zou wensen dat Fujimoto ook snel in Nederland aan de slag gaat.