metropolis m

Met op tafel, Mikko Kuorinki’s kunstwerk Noise (2015)

Peach; de perzik is een vrucht met een zacht fluwelen huid, een intense smaak en zijn emoticon is ondeugend en sexy. ‘Peach’ is de bijnaam voor een vriend, vertelt Ghislain Amar wanneer ik aan zijn keukentafel zit en hij mij een appel heeft aangeboden waarvan het sap nu langs mijn kin loopt. Eerder die middag wandel ik de Grondherendijk op in Rotterdam-Zuid. Er is op het eerste gezicht niet zoveel te zien. De voordeur staat open en een jongeman is met een stoffer en blik een doodnormaal uitziend trappenhuis aan het vegen. Als hij opkijkt, groet hij mij hartelijk en nodigt mij uit binnen te komen. Het trappenhuis is een beetje oud, maar als ik de woonkamer binnenkom is het er opvallend smaakvol minimalistisch ingericht. Mooie tafel, stellagekast met boeken en een groepje planten staat sfeervol in de ruimte.

Dit is het woonhuis waar kunstenaarsstel Ghislain Amar en Anna Maria Łuczak wonen, maar het is tegelijkertijd ook onderdeel van Peach; een expositieruimte. De theepot op tafel was mij in eerste instantie niet opgevallen, maar als Amar ernaar wijst, kijk ik beter. De glazen tuit is verstopt: mayonaise. Mikko Kuorinki’s kunstwerk Noise (2015). Hier begint een fascinerende zoektocht door het huis, waarin de grenzen tussen privé en publieke ruimte zich steeds lijken te vermengen en dan elkaar duidelijk weer op hun plek zetten.

Onder de kapstok in de gang staan een paar sloffen en schoenen: geen kunstwerken; ze zijn van Amar zelf. Ernaast staan twee kartonnen verzendkokers met daarvoor een hak van een schoen, erboven hangt een ovale spiegel aan het stopcontact: de kokers en de hak zijn Unusual Distance (2016) van Mathijs van Geest, maar de spiegel hoort er dan weer niet bij. Als ik de trap op loop, stap ik op een kunstwerk! Hand peeled step for naked feet (2017), Mikko Kuorinki heeft de traptrede afgeschuurd tot het hout weer blank is. En zo zijn er meerdere kunstwerken die het huis niet meer verlaten. Amar wijst op een binnen gevelsteen van Micha Zweifel, die na een eerdere expositie is gebleven. In de woonkamer hangt een tekstwerk van Martijn in ’t Veld: You can build a house / with a hammer / or smash / somebody’s head in. / Or build a house. / Who want’s to live / in such a house?

Amar vertelt eerlijk dat het lastig is om buurtbewoners bij openingen naar binnen te krijgen, maar veel oude panden in deze wijk zijn door de gemeente goedkoop verhuurd aan (internationale) kunstenaars en daardoor is het toch altijd gezellig druk. Als hij in Berlijn had gewoond was hij nooit zo’n plek begonnen, maar in deze omgeving was er een paar jaar geleden nog helemaal niks.

Mikko Kuorinki, Hand peeled step for naked feet (2017)

De tentoonstellingsruimte-in-huis is slechts een onderdeel van Peach. Zo maakten ze ook als collectief met andere kunstenaars tentoonstellingen in Amsterdam, Essen en Frankfurt. En er is Peach Books. Amar toont mij een publicatie van hemzelf, Yves Mercol & Ghislain Amar – Iphigénie ou Une Fille pour le Vent. Zijn vader was leraar en schreef voor zijn middelbare school leerlingen in Sant-Etienne zelf de theaterstukken om te spelen. Toen hij een paar jaar geleden overleed, besloot Amar één scenario als uitgangspunt te nemen voor nieuw werk. Het stuk werd vertaald in het Engels en hij gebruikte het als aanleiding voor een tentoonstelling en een workshop. Amar ziet zijn vader als toneelschrijver ondanks dat de theaterstukken alleen in de context van het onderwijs gebruikt werden. Ergens is er een vergelijkbare houding in hem terug te vinden. Peach is hij samen met zijn vriendin Anna Maria Łuczak begonnen om (potentiële) bevriende kunstenaars een ruimte te bieden om werk te tonen.

No Space for a Piano met werk van Mikko Kuorinki, Mathijs van Geest en Martijn in’t Veld

22.04 t/m 04.06 2017

Peach Rotterdam

Aflevering #6 EXBunker in Utrecht is HIER te lezen.

Lotte van Geijn

is beeldend kunstenaar en schrijver

Recente artikelen