metropolis m

Stéphane Thidet

Pia Louwerens doet verslag van de vijftiende Biënnale van Lyon.* Het is een biënnale met een urgente posthumanistische insteek, die niet helemaal goed uit de verf komt. Maar er is genoeg goed werk te zien en de Rijksakademie is hofleverancier.

Samen met het zevenkoppige curatorenteam van Palais de Tokyo heeft de Biënnale van Lyon ook wat Parijse grandeur binnengehaald. Met het budget van 10 miljoen euro en een hoofdlocatie van 29.000 m2 is de 15th Lyon Biennale – Where Water Comes Together With Other Water een productie van indrukwekkend formaat. Ook inhoudelijk gezien ziet het er veelbelovend uit. Het thema met posthumanistische insteek – intersecties van kapitaalstromen, goederen, data en mensen – is urgent en wordt onderbouwd met de hipste denkers zoals Donna Haraway en Tim Ingold.

In de praktijk trekt echter vooral de schaal van het project de aandacht. In de hoofdlocatie, de voormalige Fagor-fabriek, hebben zevenenveertig kunstenaars hard hun best gedaan om hun werk niet in de immense industriële ruimte te laten verdrinken, met wisselend succes. Ze zijn de hoogte in gegaan (zoals Malin Bülow en Bronwyn Katz), of werkten op monumentaal formaat (zoals Stephan Thidet en Pannaphan Yodmanee). De installatie van Sam Keogh, die met plastic kinderstoeltjes de monumentaliteit van een industriële boorkop ondermijnt, is een van de hoogtepunten, maar de grote braamstruiken van Jean-Marie Appriou delven het onderspit en veranderen in simpel onkruid. Ook in macLyon, het museum voor hedendaagse kunst, gaat het om ruimte. Renée Levi heeft maar liefst vijf zalen onder handen genomen, en Daniel Dewar & Gregory Gicquel vullen zelfs twee verdiepingen en hebben hiermee een solo binnen de biënnale.

Het werk op de biënnale zou ‘nieuwe verhalen met meerdere perspectieven’ moeten tonen, maar in de context komen vooral sculpturale motieven naar voren zoals formaat, ruimtelijkheid, materiaal en vergankelijkheid. Het eigenlijke, posthumanistische thema – systemen en relaties tussen mensen, andere levende en niet-levende entiteiten – verdwijnt naar de achtergrond, maar is dan ook verraderlijk als curatorieel concept. Het gaat immers, wanneer onzorgvuldig toegepast, over alles. Beeldende kunst is bij uitstek een discipline waarin de relatie tussen levende (zoals mensen) en niet-levende entiteiten (zoals kunst) centraal staat, dus wanneer doet kunst iets met dit thema, en wanneer niet? Hoewel posthumanistische theorie tot de verbeelding spreekt is het niet makkelijk om het als houvast te gebruiken in een zee van ruimte, zo blijkt in Lyon.

[blockquote]Hieronder een verslag in beeld

Stéphane Calais

Giulia Cenci

Josèfa Ntjam

Overzicht

Nico Vascellari

Renée Levi

Zhan Zhang Xu

Cédric Esturillo

Fernando Palma Rodríguez

Jenny Feal

Sebastien Jefford

Daniel Dewar & Grégory Gicquel

Malin Bülow

Rebecca Ackroyd

Zsófia Keresztes

Megan Rooney

Stéphane Thidet

Simphiwe Ndzube 

Minouk Lim

Morgan Courtois

Isabelle Andriessen

Ashley Hans Scheirl & Jakob Lena Knebl

Pamela Rosenkranz

Gustav Metzger

Mire Lee

Thomas Feuerstein

Thomas Feuerstein

Sam Keogh

Holly Henry

Mengzhi Zheng

Yona Lee

ZIE OOK DE BEELDBIJDRAGE VAN MIRE LEE IN METROPOLIS M NR 4-2019 ZIEKTEBEELDEN. NU IN DE WINKEL. ALS JE NU EEN JAARABONNEMENT AFSLUIT STUREN WE JE HET NIEUWSTE NUMMER GRATIS OP. MAIL JE NAAM EN ADRES NAAR [email protected] (ovv nr 4)

Where Water Comes Together with Other Water, 15th Lyon Biennale of Contemporary Art, t/m 5.1.2020

* Pia Louwerens bezoekt als prijswinnaar van de Prijs voor Jonge Kunstkritiek 2018 categorie recensies de biënnales van Istanbul en Lyon waarover zij zal publiceren in Metropolis M Nr 6-2019. Deze reis is mogelijk gemaakt door het Mondriaan Fonds

Pia Louwerens

is beeldend kunstenaar en schrijver

Recente artikelen