metropolis m

Laura Hogeweg, overzicht ‘geel gelige’ bij P/////AKT

Laura Hogewegs ingrepen in architectuur zijn subtiel te noemen: een raam wordt opengebroken, een oude schouw zichtbaar gemaakt, een muur geel geverfd. Even fijngevoelig is haar benadering van de tentoonstellingsruimte in P/////AKT, waar Hogeweg momenteel deelneemt aan het zes maanden durende P/////AKTPOOL programma. Een gesprek op afstand, over haar tentoonstellingen daar en over haar praktijk.
 

De academie, het atelier, de website en de tentoonstellingsruimte: het zijn ruimtes die regelmatig terugkeren in het kunstenaarschap. In Laura Hogewegs werk worden ze aandachtig onderzocht. Hogeweg vertelt te streven naar zo min mogelijk ruis, naar het blootleggen van die ruimtes als wat ze voorlopig typeert als ‘canvas’. 

Het online spreken van een kunstenaar wiens werk zo sterk betrekking heeft op de fysieke ervaring van een ruimte lijkt op het eerste gezicht wat gebrekkig. Toch is de noodgedwongen digitale setting ook te zien als een kans nieuwe vragen aan te snijden, over de relatie tussen het werk en de documentatie ervan bijvoorbeeld, en over de manier waarop Hogeweg speelt met het tentoonstellen van haar werk op haar website. Vanuit mijn woonruimte –waarvan de veelheid aan objecten me tijdens het gesprek met Hogeweg steeds meer opvalt- krijg ik een indruk van de tentoonstellingsruimte in P/////AKT die Hogeweg me laat zien via de webcam.

Marsha Bruinen

 Je bent vorige zomer afgestudeerd aan de kunstacademie in Maastricht. Hoe heb je die periode ervaren?

Laura Hogeweg

 Afstuderen vond ik de leukste periode van mijn hele tijd op de academie. De kunstacademie van Maastricht is een vrij ‘trage’ academie, in de zin dat het pretendeert een learning community te zijn. Die onderwijsfilosofie houdt in dat studenten op heel verschillende manieren te werk konden gaan: alles kon kunst zijn, alles bleef open staan. Er waren bijvoorbeeld kunstenaars die moestuinen aanlegden in de tuin van de academie. Die verscheidenheid is heel interessant, maar maakt ook dat je als groep nooit vanuit dezelfde grond aan het bouwen bent, en dat gezamenlijke discussie en ontwikkeling moeilijk wordt. Het afstuderen zorgde voor spanning, vroeg om focus. Ik dacht: oh, eindelijk! Ik kon heel gericht gaan finetunen wat ik al die tijd tot me genomen had. 

Inmiddels heb ik naast het scherm van onze videochat ook Hogewegs website geopend. Terwijl ik door de foto’s van haar werk scroll, zie ik steeds ook Hogewegs gezicht ernaast dat me er meer over vertelt. Kunstenaar en werk op één scherm: misschien toch zo gek nog niet. 

Marsha Bruinen

Kun je iets vertellen over aanbouwproject, je afstudeerproject? Ik zie bijvoorbeeld een plattegrond?

Laura Hogeweg

Ja, die plattegrond is een goed vertrekpunt om te kunnen laten zien hoe ik als kunstenaar handel. Het gebouw waar de academie van Maastricht in gehuisvest is en waar ook de afstudeertentoonstelling plaatsvond is een heel oud gebouw. Ik heb daar veel tijd in doorgebracht en vroeg me op een gegeven moment af: waar bevind ik me eigenlijk? Ik wilde de geschiedenis van het gebouw onderzoeken. Daarvoor ben ik hoekjes en plekjes op gaan zoeken die niet direct zichtbaar zijn, om ze vervolgens te ontsluieren: schouwen bijvoorbeeld die verstopt waren achter houten planken, of deuren die al lange tijd dicht stonden. Op de plattegrond heb ik die plekken aangegeven, zonder daarbij mijn naam te vermelden. Het ging er niet om dat ik zo’n schouw zichtbaar had gemaakt, maar dat het gebouw door die ingrepen in de juiste conditie zou komen voor de tentoonstelling. 

Het ging er niet om dat ik een muur of schouw zichtbaar had gemaakt, maar dat het gebouw door die ingrepen in de juiste conditie zou komen voor de tentoonstelling

Laura Hogeweg, plattegrond 'aanbouwproject'

Laura Hogeweg, 'aanbouwproject', foto: Romy Finke

Laura Hogeweg, 'aanbouwproject', foto: Romy Finke

Marsha Bruinen

Wat vaak in zulke afstudeershows enkel als hulpmiddel functioneert, zoals een plattegrond, wordt door jou iets omhoog getild.

Laura Hogeweg

Ja, ik probeer het eigenlijke gebouw zichtbaar te maken. Met die gedachte droeg ik ook een ketting met de naam van het gebouw: ‘De Stuers’. Ik begon de ketting te dragen nog voordat het opbouwen van de eindexamenshow begon: iedereen wist dat ik met een onderzoek naar het gebouw bezig was en het was in die zin een performance naar mijn medestudenten toe. Later droeg ik het ook tijdens de tentoonstelling.

Marsha Bruinen

In je werk lijkt je je steeds te verhouden tot specifieke ruimtes die je ontleedt, zichtbaar maakt, of opnieuw opbouwt. In die zin snap ik dat het werken richting de afstudeershow zo fijn voor je was: dat is bij uitstek een periode waarin je ruimtes ‘gereed maakt’. 

Laura Hogeweg

Inderdaad: ieder jaar worden de vloeren weer grijs gemaakt, de muren weer wit. Ik zag dit als een kans om op een laagdrempelige manier een kennismaking met het gebouw aan te gaan. Het verven van de vloer met een roller wordt in die zin deel van mijn werkproces. 

Marsha Bruinen

Los van de meer subtiele ingrepen door het hele gebouw heen, had je ook een eigen ruimte tot je beschikking. Wat was daar te zien?

Laura Hogeweg

Het was een uit elkaar getrokken installatie: die bestond uit een muur in de gang die ik een groene kleur had gegeven, een lila ruimte en tussen beide een geel pop-up barretje. Ik benaderde de ruimte als een ‘canvas’, waar ik als schilder te werk kon gaan. Ik ben nog niet zeker of ‘canvas’ het juiste woord is.

Ik benaderde de ruimte als een ‘canvas’, waar ik als schilder te werk kon gaan

Marsha Bruinen

 In welke zin kon je als schilder te werk gaan, en wat maakt dat je twijfelt aan het woord ‘canvas’?  

Laura Hogeweg

Alle elementen die in de ruimte voorkomen zoals de stellingkast en de maquette zijn losse elementen, die ik gebruik om het canvas te vullen. Door een raam een stukje open te breken zorgde ik er tegelijkertijd voor dat dat canvas weer doorbroken werd. Ik twijfel over ‘canvas’om de volgende reden; een canvas kent een constant materiaal als basis terwijl een ruimte meer variabel is in haar materiaal.

Marsha Bruinen

Hoe verhoudt het uiteindelijke werk, zoals het bijvoorbeeld tijdens je afstudeertentoonstelling te zien is, zich tot het proces dat eraan vooraf is gegaan? Is kennis van dat proces nodig?

Laura Hogeweg

Nee, dat is juist niet nodig. Het proces is heel belangrijk in de totstandkoming van mijn werk, maar voor de toeschouwer is dat niet interessant; die verhoudt zich op lichamelijke wijze tot het werk, staat er in. De lila ruimte bijvoorbeeld was niet iets wat je kunt bevatten met allebei je ogen, je moest echt rondlopen en de tijd nemen om te zien wat je nu allemaal hebt gezien. Dat geldt ook voor de objecten die ik gebruik: doordat ik ze zo goed heb leren kennen kan ik ze inzetten voor mijn werk. Maar voor de toeschouwer is inzicht in dat proces niet belangrijk, die ziet gewoon een juiste plaatsing van het object. Uiteindelijk denk ik dat je als bezoeker moet zijn in wat je ziet, en niet in wat je niet ziet.

Hogeweg vertelt verder: ‘De kast heb ik uiteindelijk na het eindexamen ook mee naar huis genomen. Ik verhuisde naar Amsterdam en had geen atelier, maar dacht: de kast kan ook mijn atelier zijn. Daar is ook het fotowerk extensie aanbouwproject uit voortgekomen.’ 

Laura Hogeweg, 'aanbouwproject', foto: Romy Finke

Laura Hogeweg, 'extensie aanbouwproject'

Marsha Bruinen

Mis je het niet -nu dat we noodgedwongen aan huis gekluisterd zijn- om een atelier te hebben waar je af en toe nog heen kan gaan?

Laura Hogeweg

Nee, omdat ik nu de ruimte bij P/////AKT heb. Dat is geen atelier, ik zit in feite steeds in mijn werk, in de tentoonstellingsruimte. Maar het is wel heel fijn om thuis in mijn mini-studio op deze ruimte te kunnen reflecteren. 

Marsha Bruinen

Waar ben je mee bezig bij P/////AKT?

Laura Hogeweg

Ik ben bezig met een driedelige reeks aan tentoonstellingen, waarvan het eerste deel geel, gelige in februari te zien was. Voor die tentoonstelling had ik weer een plattegrond gemaakt die een bezoeker uit een envelop kon halen en openvouwen. De muren waren geel gemaakt en er stonden een paar geel geschilderde objecten in de ruimte zoals een stoel, met het idee een zo’n banaal mogelijk object neer te zetten en dat toch te verheffen tot meer dan dat. Achter de stoel was een collage te zien van allerlei afbeeldingen van rietveld stoelen, die ik verknipt, gekopieerd, uitgeprint en opgeplakt heb. Door in een rietveld stoel te knippen, wilde ik op een kinderlijke manier tonen wat zo’n stoel eigenlijk is. 

Marsha Bruinen

Ik denk op de foto naast gele ook roze muren te zien?

Laura Hogeweg

Nee, dat komt door het licht dat binnenvalt: dat zorgt ervoor dat de poederachtige, gele kleur ook op andere muren reflecteert en die een andere kleur geeft. 

Laura Hogeweg, overzicht 'geel gelige' bij P/////AKT

Laura Hogeweg, detail 'geel gelige' bij P/////AKT

Laura Hogeweg, detail 'geel gelige' bij P/////AKT

Laura Hogeweg, detail 'the second' in P/////AKT

Marsha Bruinen

Interessant dat zo’n lichteffect in de documentatie van je werk dan ineens duidelijk naar voren komt. Hoe speel je met de spanning tussen het eigenlijke werk en de foto-documentatie ervan? Soms wordt documentatie bij jou ook een werk op zich, zoals in extensie aanbouwproject

Laura Hogeweg

Ik weet heel goed te beslissen wanneer iets documentatie is, maar het kan zijn dat die documentatie ineens zelf nieuw werk wordt, zeker nadat het werk al weg is in fysieke vorm. Een voorbeeld is deze polaroid die ik maakte van de tentoonstelling geel, gelige: bezoekers zagen die destijds niet, ik heb ‘m specifiek gemaakt om op mijn website te zetten. Ik speel in die zin ook met het idee van documentatie op mijn website.

Het zes maanden durende P/////AKTPOOL programma waar Hogenweg aan deel neemt zit als volgt in elkaar: zij heeft steeds een maand de tijd een tentoonstelling te maken, die vervolgens een maand open is voor publiek. Het tweede deel van Hogewegs tentoonstellingsreeks in P/////AKT, genaamd ’the second’ is vanwege COVID-19 opgeschoven. De tentoonstelling opent niet 28 maart zoals gepland, maar 13 juni. 

Marsha Bruinen

Reageert de tentoonstelling die 13 juni opent op het eerste deel?

Laura Hogeweg

In eerste instantie wilde ik in het tweede deel antwoorden op het eerste deel, door bijvoorbeeld ook gele elementen toe te voegen. Op die manier wilde ik ervoor zorgen dat de tentoonstellingen met elkaar in verbinding zouden staan. Daar leent de huidige situatie zich nu echter niet voor, dus waarschijnlijk wordt het een ander werk. In ieder geval wil ik in het komende deel minder objecten in de ruimte plaatsen, om zo te voorkomen dat het werk een installatie-vorm aanneemt. Ik zoek naar meer stilte, naar zo min mogelijk ruis door zo min mogelijk te laten zien. In plaats daarvan wil ik een ervaring van de ruimte mogelijk maken: waarschijnlijk zet ik daar weer een envelop voor in. Een mini-object dat je in je handen kan houden en waar je dingen uit kan halen, zodat je een wisselwerking tussen de ruimte van de envelop en de tentoonstellingsruimte hebt. 

Marsha Bruinen

Werk je altijd al site-specific

Laura Hogeweg

Ik kijk altijd naar de mogelijkheden van de ruimte die ik tot mijn beschikking heb. Vaak is mijn werk zeker niet verplaatsbaar. De ‘waarheid’ van een werk is dan ook niet inwisselbaar, en dat maakt het voor mij interessant. 

Laura Hogeweg en Hannah OX, 'bladeren', foto: Romy Finke

Ten slotte kijken we nog samen naar video-documentatie van een werk genaamd bladeren, dat Hogeweg tijdens de academie met voormalig studiegenoot Hannah OX heeft gemaakt. Ik zie beide kunstenaars rondom een tafel staan waarop allerlei boeken, kranten en andere papieren verspreid liggen. Ze pakken er allebei steeds een op, bladeren er zwijgzaam doorheen en leggen het elders neer. Aan het werk blijkt een langdurig proces vooraf te zijn gegaan, waarin de twee zelfgemaakte werken in elkaars studio achterlieten op de academie. 

Hogeweg spreekt over bladeren als een ‘steeds veranderend schilderij’- een typering die op meer werken toepasbaar lijkt te zijn. Steeds worden tentoonstellingsruimtes opengebroken, verscholen schouwen onthuld en muren gemarkeerd. Dat gevoelige onderzoek dat Hogeweg nu ook in P/////AKT doorzet, prikkelt bovendien tot nieuwe reflecties op andersoortige ruimtes. Wat is dit voor kunstacademie of universiteit waar ik samen met zo veel anderen in rondloop? En wat is dit voor huis waar ik in woon? 

Laura Hogeweg, P/////AKTPOOL, Amsterdam, Deel 2 van haar 3-delige project opent op 18 juni (afbeeldingen bij dit interview zijn deels uit het eerste deel (Geel, gelige)

 

VOLG MEROPOLIS M OP INSTAGRAM: METROPOLISM_MAG

Marsha Bruinen

is webredacteur bij Metropolis M

Recente artikelen