metropolis m

Het gaat over heelheid in het werk van Maya Hayuk, lees ik op de website van MU. Eén met de wereld. Op de cover van de begeleidende catalogus heeft de Melkweg een lachend gezicht gekregen.

Hayuk, een Amerikaanse, afkomstig uit Balitimore, nu opererend in de grote kunstcentra van het land, is beroemd geworden met kleurige muurschilderingen. Vrolijke patroontjes, waar de suggestie uit spreekt van een diepere orde, die al die rare vormpjes en kleurtjes met elkaar verbindt.

Ze biedt een kosmologie die wordt gecommuniceerd via de onderbuik – zonder de spirituele intimidatie waar bijvoorbeeld Matt Mullican, met zijn indringende performances, bekend om staat.

Veel peace dus in Eindhoven, en feelgood. Je verlaat de tentoonstelling met een narcis aan je kont.

Maar voor het zover komt, is het hard werken. De tentoonstellingsruimte van Mu blijft een soort kantine, waar het moeilijk is om sfeer in te krijgen. Ook Hayuk lukt het niet echt ondanks enkele grote muurschilderingen die speciaal voor de gelegenheid zijn aangebracht. Pas het werk waar je echt naar binnen kunt, gaat spreken.

Een prominente rol is weggelegd voor de iglo – je weet wel, die replica van moeder aarde en het hemelgewelf ineen, bolwerk van bijzondere krachten, dicht op de natuur. Hayuk nodigt je uit tot een terugkeer naar de bron en een vrijwillige wedergeboorte.

Ik moet denken aan die andere iglo uit Eindhoven, de zwarte iglo van Mario Merz uit het Van Abbemuseum. In vergelijking met Hayuk is hij de Dark Monarch, koel en mysterieus. Zou Hayuk weten dat de Merz zo dichtbij te zien is? Zou ze het werk kennen? Zou haar iglo een geste zijn, naar dat werk, naar de stad? Eindhoven, als een nederzetting van fijngevoelige geesten, in direct contact met het Al.

Op weg terug naar het station passeer ik nog een iglo, een grote glazen blob, nabij een winkelstraat. Nog even en de metamorfose van Eindhoven tot een groot hightech iglodorp vol laaglandse Inuits is compleet.

Domeniek Ruyters

is hoofdredacteur van Metropolis M

Recente artikelen