metropolis m

Lever je paspoort in en je mag met sleutel de aan een vleugel van het museum vastgeklonken garage in. Binnen is het donker, stikdonker. Er is geen weg terug. Je moet naar beneden, afdalen langs een vaag verlichte ijzeren brandtrap. Beneden sta je in een halletje, drie deuren. Een gaat open en voert je een duistere ruimte in. Ik schrik. Voor me ligt een lichaam, belicht door een flauw lampje. Ik probeer mijn ogen te laten wennen aan het duister, maar het enige dat te zien is is een ander lijk, even verderop. Het is een vrouw, die net als het eerste lijk voorover ligt.

Ik weet niet goed waar ik naartoe moet, zo donker is het. Tastend aan de muur probeer ik mijn weg te vinden, maar dat leidt tot niks. Ik besluit richting een klein rood lichtje te lopen en zie vervolgens een doorgang naar een nieuwe duistere ruimte. Links een doorkijkje op weer een flauw verlicht lichaam. De figuur heeft een enorme stijve pik in zijn broek. Het begint een wat Fritschlachtige vertoning te worden, daar in de kelder in Mönchengladbach.

Weer een andere deur, met lichtrandje, brengt me in een felverlichte hal met gang waar meerdere deuren op uitkomen. Dit is de Schneider zoals iedereen hem kent. Elke deur biedt toegang tot een andere ruimte: een slaapkamer, een eetkamer. Alles even netjes, alles even doods. Terug in het duister wijst een klein lichtje op de exit, de lift. Op de bovenste etage van het museum stap ik uit, middenin het volle licht van een tentoonstellingszaal.

Op de site van het museum lees ik dat de garage gebaseerd is op die van Schneiders buurman in Rheydt, die zich er zittend in zijn auto regelmatig bezatte. Schneider heeft de replica de hele wereld over laten reizen, naar diverse musea, maar in Mönchengladbach biedt hij toegang tot de collectie Schneider van Museum Abteiberg. Een luguber zwart museum.

PS de installatie is alleen op zaterdag en zondag open.

-Domeniek Ruyters