metropolis m

Directeur Fons Hof opent de beurs
Illy Prize uitreiking: Carlo Bach, Ellen de Bruijne neemt de prijs van Nissinen in ontvangst, Roos van Put, Amalia Pica

Een aantal galeriehouders op Art Rotterdam is duidelijk geschrokken van het barre kunstklimaat. Kansverdeling lijkt het credo te zijn. Enkele uitzonderingen daargelaten, heeft de meerderheid ervoor gekozen zoveel mogelijk kunstenaars te vertegenwoordigen in de beursstand, waarin niet de meest ingewikkelde werken uit de stal verkocht worden.

Betekent dit het einde van de galerie als ruimte voor experiment? Voor Stella Lohaus, blijkt het, naast de wens om zich fulltime bezig te houden met de nalatenschap van haar overleden vader kunstenaar Bernd Lohaus, een belangrijke reden om het galeriewezen achter zich te laten.

Hoewel zij de vierde Antwerpse galerie vertegenwoordigt die in minder dan een jaar tijd aankondigt ermee op te houden lijken de Belgische galeries in deze editie van Art Rotterdam in opkomst. Waren het er vorig jaar nog maar vier die hun kansen inzetten op de Nederlandse kunstmarkt, dit jaar zijn het er negen. De Amerikaanse en Franse galeries van vorig jaar zijn afgehaakt, maar desondanks is de beurs een aardige Europees onderonsje geworden.

Erkka Nissinen

Qua thematiek overheerst het onzedelijke. Want potverdorie, wat staat deze editie van Art Rotterdam bol van seks. De aankondiging hiervan werd al duidelijk bij de uitreiking van de Illy Prize aan onder andere Erkka Nissinen – dit jaar vanwege het vijftigjarig jubileum niet aan één maar twee winnaars overhandigd, andere winnaar: Amalia Pica. De eerste reactie van de verraste galeriehouder van Nissinen, Ellen de Bruijne : ‘ik had verwacht dat er voor de jury teveel seks in zou zitten’. Het bleek de opmaat naar een beurs vol bloot, beginnend bij de Art Babes die Daan Samson en Jeronimus van Pelt fotografeerden.

Het lijkt ook het jaar van Navid Nuur te zijn. Hij is niet te missen bij binnenkomst, waar hij bezoekers met een blaaspijp pijlen vervaardigd uit kunsttijdschriften laat afvuren op een muur vol schietschijven. Ook bij verdere betreding van de beurs struikel je regelmatig over zijn werk.

Een ander terugkerend thema lijkt een hang naar vergeten tijden. Wilfried Lentz voert dit consequent door in zijn groepstentoonstelling The Archeologists, maar ook in andere stands duiken verloren tijden, voorwerpen, en volksthema’s op – weliswaar in een nieuw jasje.

De werken waar je het echt warmer van krijgt:

Sanneke Huisman & Jolien Verlaek

Recente artikelen