metropolis m

Met ruimtevullende installaties, schilderkunst, een beetje videokunst en veel zelfreflexiviteit, is Offspring 2015 in De Ateliers er een zoals we ze van ze kennen. Voor het tiende jaar op rij geven de afzwaaiende residenten een overzicht van hun werk en werkperiode in de monumentale ruimtes van het Amsterdamse pand. Curator Xander Karskens stelde dit jaar de ‘tentoonstelling van tentoonstellingen’ samen, bestaande uit tien kleine solo’s van alle tweedejaars residenten.

De monumentale ruimtes nodigen de kunstenaars uit tot het maken van werk van formaat. Het procesmatige gipswerk van Tim Matthijsen, de gelaagde ganzen-representatie van Jannis Marwitz en de levensgrote modernistische en talige schilderijen van Rebekka von Zimmerman weten alle moeiteloos de zalen te vullen. Faysal Mroueh verzorgt de overtreffende trap: met Xavier Vasquez’s Pangaea transformeerde hij zijn hele atelier tot een labyrint rondom een fictief personage, en waarin je als bezoeker tot onwetende detective wordt gemaakt.

De vertoonde monumentaliteit gaat niet ten koste van een zekere, bij de conceptuele benadering passende introvertie. Het werk blijft bescheiden, reflectief, met een accent op het medium zelf en de kunstgeschiedenis. Waarbij dan wel weer volop wordt geëxperimenteerd. Zo bleef Matthijsen trouw aan zijn materiaal gips, dat in de sculpturen ook erg gipsachtig oogt, maar hij wist er zelfs een speelbare LP van te maken. Simon van Tils onderzoek naar fotografie resulteerde in een minimale presentatie waarin het object en zijn representatie subtiel door elkaar lopen.

Het getoonde videowerk blijkt het meest politiek. Marwab Hamdan maakte met Offside een portret van een Libanese vriend, een illegaal die officieel niet bestaat. Zijn onofficiële bestaan leidde tot een vlucht in de voetbalwereld, en dit werd door Hamdan in beeld gebracht. Anthony Nestel legde een intense performance vast die met acteurs is uitgevoerd in De Ateliers. In het resultaat, het duistere videowerk The Ganda Masacre rondom de fictieve sekte van de I – I – I – I time, wordt gereflecteerd op religie en de in- en uitsluiting van minderheden.

De toegewijde en onderzoekende aanpak van veel van de residenten, zorgt ervoor dat het nergens uit de bocht vliegt. Giovanni Giaretti gaat op aandoenlijke wijze opzoek naar de subjectiviteit van waarheid en illusie. Kleurrijke en abstracte microscopische beelden van mineralen begeleiden de laatste visuele herinneringen van blinden. Het knotsgekke werk van Tanja Ritterbex zorgt voor de vrolijke noot. Op Erik van Lieshout-achtige wijze bevraagt ze haar (vrouw-)zijn. En waar kan dat beter dan in een zelfgebouwde nagelstudio?

Offspring
De Ateliers, Amsterdam
20 – 31 mei 2015