metropolis m

In 2006 zette Tarja Szaraniec en Tomas Adolfs Plan B op. Een onafhankelijk platform van waaruit zij solo- en groepspresentaties, performances, kunstpublicaties en lezingen organiseerde zonder lang een vaste locatie te hebben. Van een kraakpand op de Herengracht tot hun eigen studio, Plan B leefde een nomadisch bestaan. Totdat afgelopen november er een aanbod uit onverwachte hoek kwam. Lijstenmakerij Mertens Frames stelde een kleine ruimte ter beschikking. Enkel voor naamsvermelding kregen zij de vrije hand om te doen wat ze wilden met de voormalige sportprijzenwinkel in het hippe Amsterdam Noord.

Als uitgangspunt voor de openingstentoonstelling associeerden zij verder op de voormalige bestemming van de ruimte en kwamen uit bij Daniëlle van Arks Obscurity is Forever (2013). Bij binnenkomst loop je meteen recht tegen de pilaren aan bestaande uit opeengestapelde wedstrijdbekers. Het marmerenvoetje tegen het marmerenvoetje van de volgende beker en dan steeds tussen de twee kelken een stuk los marmer geplaatst.

Ik knipper met mijn ogen. Bewoog het werk nou werkelijk? Eventjes leek de column heen en weer te deinen. Tomas Adolfs moet lachen als ik hem verbaast aankijk. ‘Ja als de bovenburen flink door hun huis stampen dan wiebelt het werk eventjes. Het is een soort van psychedelisch effect van de ruimte. Op de opening dachten mensen dat ze een glaasje teveel hadden gedronken.’ vertelt hij amusant.

Speciaal voor dit werk hebben ze een plaat uit het systeemplafond gehaald zodat de column van wedstrijdbekers oneindig lijkt door te gaan. ‘Reageren op de ruimte is een belangrijk onderdeel van de manier waarop wij werken.’ vertelt Tarja Szaraniec. De titel van het werk heeft Daniëlle van Ark ontleend aan een uitspraak van Napoleon Bonaparte: Glory is fleeting, but obscurity is forever. De anekdote gaat dat zij de prijzenbekers op marktplaats te koop zag staan. Een gehele collectie van een danspaar dat uit elkaar gegaan was. Hij wist niet wat te doen met de bekers en bood ze online aan. Hij was verder niet geïnteresseerd in wat er naderhand mee zou gebeuren. Een triest verhaal dat de tijdelijkheid van succes en geluk pijnlijk blootlegt.

In de trappenkast liggen de mooie, houten vloerplanken al klaar. Het plan was om de ruimte op te knappen voor de eerste tentoonstelling zou plaats vinden. Maar toen zij Aam Solleveld vroegen of zij een werk wilde maken speciaal voor deze ruimte stelde zij de eis dat de vloer en muren wit zouden zijn. Szaraniec en Adolfs besloten de vieze, oude vloer te laten liggen en wit te schilderen. Met minimalistische markeringen op de muren en vloer heeft Solleveld een abstract patroon gecreëerd. In één derde van de ruimte zijn tussen de zwarte streepjes lijnen getrokken waardoor er een grid is ontstaan dat plots lijkt op te houden. Alsof Solleveld even is weggelopen om nieuw tape te halen. Het werk roept de associatie op van chromakey, de techniek die wordt gebuikt in de filmwereld. Een onderwerp wordt eerst gefilmd tegen een groene of blauwe achtergrond met witte markeringen om de juiste positie te bepalen. Later wordt de achtergrond doorschijnend gemaakt zodat het gefilmde object of personage tegen een andere achtergrond geplaatst kan worden. Het werk van Solleveld voelt als een chromakey zwart-witvariant: de witte muren met de zwarte markeringen. En de pilaren van van Ark lijken als acteurs ten tonele te verschijnen, nog onzeker van de wereld waarin zij uiteindelijk geplaatst zullen worden. Nog twijfelend of zij wel deze glansrol in de wereld willen vervullen, omdat de glorie uiteindelijk maar tijdelijk zal zijn. Zachtjes wiebelend lijkt het werk te vertellen dat het misschien nog niet te laat om te vertrekken.

Obscurity Forever
Aam Solleveld en Daniëlle van Ark
Plan B Amsterdam
04.02 – 27.02. 2016

Beeld: Daniëlle van Ark

Lotte van Geijn

is beeldend kunstenaar en schrijver

Recente artikelen