metropolis m

Installation View, “Saved by an Unseen Crack,” Marcin Dudek 2015

Deze donderdag openden tientallen galerieën in Brussel simultaan voor het ‘Brussels Gallery Weekend’, dat met deze editie tien kaarsjes uitblaast. In het zog ervan vinden bovendien tal van andere evenementen plaats. Ive Stevenheydens was er bij en licht enkele hoogtepunten uit.

[blockquote]Harlan Levey Projects

Marcin Dudek

‘Steps and Marches’

Reeds vier jaar geleden verraste de naar Brussel verkaste Pool Marcin Dudek (1979, Krakau) bij Harlan Levy Projects met de tentoonstelling Too Close for Comfort en zijn Steps and Marches doet vandaag niet anders. Zijn werk onderzoekt vanuit historisch en psycho-sociologisch oogpunt mechanismen van geweld, macht en controle gerelateerd aan hiërarchische structuren in hedendaagse samenlevingen. Zijn  totaalinstallaties – opgebouwd uit een cluster aan elkaar verbonden werken – vormen de culminatie van zijn research naar wereldverspreide technieken om grote groepen van mensen (‘masses’, ‘crowds’) in het oog te houden. Centraal daarin staan architecturale constructies die verwijzen naar stadia of gevangenissen en “anti-oproer” technieken die de politie hanteert. Dudeks dubbeltentoonstelling – die overigens stoelt op “autobiografische archieven en ervaringen” – vindt tegelijkertijd in Londen (bij Edel Assanti) en hier plaats.

Bij Harlan Levey Projects vangt het parcours effectief autobiografisch aan: we zien foto’s op thumbnail-grootte uit Dudeks persoonlijke archief toen hij als tiener deel uitmaakte van de KS Cracovia football fan club. Ook onder meer zijn bomberjack – of beter een exemplaar in klei – hangt aan de muur, naast collages opgebouwd uit reepjes gaffatape die verwijzen naar gladiatoren en het Colosseum. Vandaar loopt de ruimte door naar een geabstraheerd stadium in grijs beton met oranje afgietsels van verwrongen en verbrande zitjes. Bovenaan prijkt een ijzeren constructie die wapperende vlaggen moet voorstellen. Bijtijds treedt een kinetische sculptuur in werking die een agressieve supporter moet verbeelden: een arm met een opgestoken middelvinger. Daartegenover: een digitaal videowerk opgebouwd uit analoge collagetechnieken, een letterlijk veelgelaagde, psychedelische brij (ontwaren we hier Thatcher, voetballer Boban en de socioloog Gustave Le Bon?).

De in de ruimte overheersende spookachtige sfeer tempert Dudek met humor. Zo krijgen we aan de ingang een flesje bier aangeboden met een etiket waarop een bevriende dronken supporter uite zijn tienerjaren afgebeeld staat (opnieuw een autobiografisch element). Met de opening waren zelfs hotdogs van de partij, aangegeven door een opening achterin de tribune.

Installation View, “Saved by an Unseen Crack,” Marcin Dudek 2015

Prem Sahib

‘Heron’

Luiz Roque

‘Modern Years’

De Braziliaans- (São Paulo), Amerikaans- (New York) én Belgische- (Brussel) galerij Mendes Wood DM nodigde twee kunstenaars uit voor een conversatie: Londenaar Prem Sahib en de Braziliaan Luiz Roque. Wat de twee bindt is een fascinatie voor het lichaam en het modernisme. Sahib Prem maakt zijn debuut in Brussel met ‘Heron’, waarmee hij verwijst naar het solitaire gedrag van de reiger, naar zijn positie in de mythologie alsook naar zijn geduld (om zijn prooi af te wachten). In feite gaat ‘Heron’ in op de praktijk van het gaycruising. Zo hangt in de inkomhal van het statige herenhuis een sculptuur bestaande uit twee uit de kluiten gewassen cockrings, een zwarte en een zilveren. Die gaat een uitdagende en geslaagde dialoog aan met Modern (2014) van Luiz Roque. In die video zien we Leigh Bowery, een icoon van de Londense clubcultuur dertig jaar geleden, gehuld in zwarte latex dansen/performen rond Henry Moores befaamde sculptuur Recumbant Figure (1938). Prem gaat met zijn andere werken verder in op Londense sub- en homoculturen. Flesh Tunnel (2017) vormt een ‘zwart gat’ in de muur, een optische illusie die zowel naar piercings als naar glory holes verwijst.

Homo-erotiek en lichaamsornamenten keren steeds weer in de tentoonstelling, en Prem toont enkele bewerkte artefacten en objets trouvés van de wijlen – want door gentrificatie en vuur ten onder gegane – gay sauna Chariots in Shoreditch, Oost-Londen. Zijn glimmende, quasi afgelikte sculpturen contrasteren prima met de films van Roque. Ook in het nieuwe (2017) kiest hij voor een grove korrel en een lo-fi montage. Inhoudelijk zit het voor de twee ook snor: in zijn verse film speelt de Braziliaan met het sciencefiction genre en volgen we enkele figuren die letterlijk in de schaduw leven: in ondergrondse kelders zien we zwarte homomannen dansen en communiceren in gebarentaal, afgewisseld met beelden van een tollende zilveren geometrische sculptuur.

Sahib

(On) The Radar

Voor de zomer verhuisd van hun statige pand aan de Regentschapslaan naar het opkomende kaaiendistrict, pakt het duo galeristen Waldburger Wouters uit met een groepstentoonstelling samengesteld door curatoren Matthias Dornfeld (tevens schilder) en Thibaut Verhoeven. Zij nodigden op hun beurt de kunstenaars/ schilders Marie-Fleur Lefebvre, Timur Lukas, Geert Marijnissen en Els Nouwen uit. “Although painting still is considered as a popular medium within the art market nowadays, it still behaves – as itself and in its creation – rather autistic or ‘non-contemporary’ towards the outside,” zo stelt de zaaltekst. De vier kunstenaars vertegenwoordigen vier verschillende posities in hedendaagse schilderkunst “with the idea of painting as a rather attacking act towards its own medium”.

De titel van de tentoonstelling, (On) The Radar, heeft zowel een militaire connotatie en drukt tegelijktertijd de wens uit om deze jonge kunstenaars op de kaart te zetten. Wat de vier bindt is inderdaad een dwarse positie tegenover schilderkunst. Zo rijt Marie-Fleur Lefebvre in Anonyme/ Anonymous °45 het medium letterlijk aan flarden: haar ‘schilderij’ is een installatie uit verroeste staaldraad waaraan flarden canvas en plastic bungelen. Els Nouwen schildert dan weer erg precies om vervolgens meerdere lagen aan te brengen die het oorspronkelijke beeld intens verstoren en zelfs op de kop zetten.

Els Nouwen, Hoax

Michael Krebber


‘The Living Edge
’

De Duitse, in New York wonende conceptuele schilder Michael Krebber boogt op een lange traditie – zijn invloed op de Frankfurtse school deint nog steeds uit. Bij  dépandence toont hij een ensemble van nieuwe werken. Het is zijn derde tentoonstelling in de Brusselse galerie. Ook hij omarmt en bekritiseert tegelijkertijd het medium van de schilderkunst. De accrochage omvat een serie van minimale, schaarse handelingen. Bij Krebber blijft het canvas voornamelijk wit, enkele eenvoudige toetsen en vegen in vaak primaire kleuren uiten zijn empathie, ironie of afkeer tegenover het medium dat hij hanteert.

Michael Krebber, courtesy the artist and dépendance, Brussels, photocredit © Kristien Daem

Michael Krebber, courtesy the artist and dépendance, Brussels, photocredit © Kristien Daem

Christoph Hefti

‘Bats, Falling / Hands, Catching’

Ook de Zwitser Christoph Hefti week jaren geleden uit naar Brussel, al verdeelt hij zijn tijd tussen de Belgische hoofdstad, Stockholm, Parijs en Zürich. Als textieldesigner werkte hij bij eerst bij Jean-Paul Gaultier en later bij Dries Van Noten – hij was diens creatieve assistent voor dertien jaar. Vandaag ontwerpt hij voor Lanvin, Balenciaga en Acne Studios. Hefti maakt ook video’s en installaties waarin hij performance met muziek, mode en design combineert. Bij Maniera, een platform dat toenadering zoekt tussen kunst, architectuur en designontwerpen, stelt hij een reeks werken voor geïnspireerd op handgeknoopte tapijttechnieken die hij aanleerde in Nepal. De motieven zijn eclectisch, speels en niet zelden psychedelisch. Erg dicht naast elkaar opgesteld, en opgehangen in het midden van de ruimte vormen zijn tapijten een bescheiden labyrint.

Christoph Hefti, Bats, falling - Hands, catching, courtesy MANIERA

Thu Van Tran

‘Mountains are like the bones of the earth. Water is its blood

De Parijse kunstenares Thu Van Tran heeft Vietnamese roots. In haar vrij omvangrijke serie nieuwe werken bij Meessen De Clerq verkent ze het koloniale verleden van haar thuisland. Les pieds de la République (2017) is bijvoorbeeld een reeks foto’s van een pompeuze beeldengroep die tijdens de koloniale tentoonstelling van 1931 te Parijs voor het koloniaal museum werd geplaatst, maar sinds lang naar de Jardin Tropical verhuisde, in Nogent-sur-Marne (waar overigens nog tal van andere afgedragen beelden en paviljoentjes uit het verleden strandden). De sculptuur die de glorie van het koloniale Frankrijk moet uitbeelden, is vandaag in bijzonder slechte staat: overwoekerd door mos ontbreekt bijvoorbeeld de poot van de overwinnende haan en verhullen paddenstoelen het gezicht van vrouwe Republiek.

In de belendende zaal stelt Thu Van Tran afgietsels van delen van de schulptuur tentoon alsook een film en foto’s die de situatie van de tuin vandaag toont. “Ik toon ook een hedendaags aspect van deze tuin, een nieuwe toe-eigening van het alledaagse door de gebruikers van de tuin, waarbij sommigen reageren op het verleden van de site. Deze tropische tuin is echter niet tropisch, zo is de bamboe fijn, is er weinig groen en staat er geen enkele serre. Wel komen de regionale kungfuclubs er trainen, hebben oosterse yogalessen veel succes in dit decor en draait men er rap en R’n’B muziekvideo’s. Enkel de impressie van een bewust en geforceerd exotisme is er tropisch.”

Thu Van Tran, Mountains are like the bones of the earth. Water is its blood, Exhibition view: Thu Van Tran, Mountains are like the bones of the earth. Water is its blood. Photo: Philippe De Gobert.

Meer info HIER

Recente artikelen