Art Rotterdam 2019 

Klein maar fijn. Art Rotterdam hervindt zichzelf, nu de beurs een maatje kleiner geworden is.

Als ik binnenstap in de tent is de hoofdpersoon op de video net bezig een dikke vis uit de gulp van zijn broek te halen. Uit de open bek drupt nog wat wit vocht.(slik) Op de beurs speelt het tafereel, heel discreet, nog wat verscholen onder het doek dat Paulien Carnier Jardin er in de stand van Ellen de Bruijne omheen heeft gedrapeerd. Maar niet voor lang. Ik begrijp dat de brandweer heeft geëist dat het weggehaald wordt, vanwege brandveiligheid. Vanaf vandaag staat de figuur open en bloot, vol op de beursvloer zijn dikke vis tevoorschijn te toveren.

Ik ben op Art Rotterdam, een beurs die het, als ik het interview met Fons Hof in NRC Handelsblad moet geloven, moeilijk heeft en in een krimpscenario is beland. Na eerst explosief te zijn gegroeid, wordt de beurs nu kleiner. Het gaat niet goed met de kleine en middelgrote galeries, vertelt Hof. Het is een harde strijd te overleven. Veel galeries houden ermee op, terwijl de aanwas van onderaf niet enorm is. De oude verzamelaar sterft uit, legt Hof uit, en de jonge is een impulskoper die alleen incidenteel op stap gaat en veel op internet zit. Een deel van de verkoop heeft zich daarnaartoe verplaatst, met als gevolg dat dit jaar een fiks aantal minder galeries meedoet. Er is een hal afgevallen (nu ja, het was eigenlijk een grote tent) en de presentatie-instellingen uit de afdeling Intersections, die Art Rotterdam tot een sectorbreed evenement maakten, zijn vorig jaar al verdwenen. Kon je vroeger een hele dag doorbrengen in de Van Nellefabriek, nu volstaat een paar uur.

Ik vind het geen enkel bezwaar. Hof spreekt in zijn NRC interview in het defensief, nu de beurs op weg lijkt naar de positie die het eens had, toen het nog in de voormalige vertrekhal van de Holland Amerika lijn zat. Ik zie alleen maar voordelen. Mits de beurs scherp gaat selecteren, kaf van het koren durft te scheiden, ook onder de overblijvers. Al jaren wordt er gesproken van het internationale succes van de themabeurs, waarom van Art Rotterdam er geen gemaakt? Met wat goed geproduceerde co-events.

Editie 2019 is een stap in de goede richting. Er staan op deze beurs opvallend veel goede stands, mede dankzij de duostands van de wat kleinere galeries, die het standoppervlak delen op voorwaarde dat ze solo’s brengen. Overal in de beurs kom je nu relatief jonge kunstenaars tegen die er iets bijzonders van willen maken, dit beursdebuut. Ga vooral even kijken bij Alex Farrar bij Dürst Britt & Mayhew, Momu & No Es bij Yoey Ramone, Salim Bayri bij Van Gelder. En steek gelijk even over naar Laurence Aëgerter bij Caroline O’Breen, en – ook favoriet – de door Tim Hollander ingerichte galerie Rianne Groen.

De beurs in Rotterdam bekent zich nogal nadrukkelijk tot de bedrijfsverzamelaar-in-spe. Wat wel begrijpelijk is. Zonder de bedrijfscollecties kon je Art Rotterdam in een klap nog een keer halveren. Maar het is nu wel heel erg veel AkzoNobel. De firma heeft een fiks deel van de beurvloer ingericht met een presentatie van potentiële aankopen. Als cadeau aan de twintigjarige beurs en educatieve geste, als ik het goed begrijp: wat een bedrijfscollectie al niet vermag. Het voordeel is dat de kunst die hier te zien is wel een maatje groter is dan al het andere op de beursvloer, dat meer bedoeld lijkt voor de huiskamer. AkzoNobel gaat ook zelf nog wat shoppen onder dat wat het hier - in bruikleen van de galeries - heeft uitgestald. De eindselectie moet nog worden gemaakt.